مرجعیت دینی اهل بیت علیهم السلام و پاسخ به شبهات صفحه 298

1- 1103. مقدمه فتح الباری، ج 2، ص 163.

2- 1104. میزان الاعتدال، ج 3، ص 141.

3- 1105. الطرق الحکمیه، ص 173.

4- 1106. همان.

5- 1107. تقریب التهذیب، ج 2، ص 16.

قدری شیعی است و در حقّ او گفته شده که رافضی نیز می باشد؟ او در جواب گفت: ابراهیم کسی است که اگر از کوه سقوط کند بر او بهتر است از آن که دروغ بگوید. او در نقل حدیث ثقه است. و لذا درباره او می گفت: «حدیث کرد ما را کسی که در حدیثش ثقه است ولی در دینش متهم می باشد».(1)

ذهبی در ترجمه ابو احمد حاکم نقل می کند که گفت: از ابوالحسن مغازی شنیدم که می گفت: از بخاری درباره ابوغسان سؤال کردم؟ گفت: از چه چیز او سؤال می کنی؟ گفت: از موقعیت او در تشیّع. بخاری گفت: او بر مذهب امامان اهل شهر خود کوفه است. و اگر تو عبیداللَّه بن موسی و ابونعیم و جمیع مشایخ کوفی ما را دیده بودی هرگز سؤال از ابی غسان نمی کردی؛ زیرا آنان در تشیّع قوی بودند.

اطلاق در قبول روایات مخالف

برخی در قبول روایت مخالف شرط کرده اند که دعوت کننده به مذهب خود نباشد ولی این شرط باطل است، و لذا افرادی همچون ثوری، ابوحنیفه، ابویوسف، ابن ابی لیلی و دیگران روایت مخالف را به طور مطلق پذیرفته اند چه داعی به مذهب خود باشد یا نباشد.

وانگهی کسی که اعلان و اظهار به مذهب خود می کند یا در واقع متدین و باروع است و یا فاسق و فاجر می باشد، اگر متدین است، تقوا او را از اقدام بر دروغ باز می دارد، و اگر فاسق است خبرش به اتفاق مردود می باشد، ولی ردّ خبرش به جهت فسق اوست نه دعوتش به مذهب خود.

و امّا این که برخی در قبول روایت راوی شرط کرده اند که مضمون آن مؤیّد مذهبش نباشد، این از دسیسه های نواصب است که بین اهل حدیث منتشر کردند تا به توسط آن هر آنچه از روایات در فضایل امام علی علیه السلام و دیگر اهل بیت پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم وارد شده را ابطال نمایند، و لذا نقل روایات در باب فضایل را نشانه تشیّع راوی به حساب