راه وحدت امت اسلامی صفحه 131

ایشان آن سخن ناروا را شنید، از تصمیم خود منصرف شد؛ زیرا اگر پس از آن سخن ناروا (هجر) ، حضرت چیزی می نوشت، دیگر اثری برای آن کتابت و نوشته های دیگر آن حضرت، باقی نمی ماند و امت، به هر کتابتی از پیامبر (ص) می رسید، روی آن بحث و اختلاف می کرد که آیا پیامبر (ص) وقتی این سخن را می گفته، - العیاذ بالله - مهجور نبوده است؟ ! و این در جایی است که همان روز در حضور پیامبر (ص) اختلاف به راه انداختند و جنجال کردند و آن حضرت فرمود: «

قوموا عنی » .

در نتیجه، اگر آن حضرت بر کتابت خویش اصرار می ورزید، آنها روی سخن خود، لجاجت بیشتری می کردند و - العیاذ بالله - می کوشیدند که با دلایل و برهان های متعدد، موضوع هجر را ثابت کنند، و بر پیکره مقام مقدس نبوت، لطمه ای وارد آورند. پس با این اوصاف دیگر برای علی (ع) و شیعیان او و در کل برای اسلام و کتاب، جایی باقی نمی ماند. به همین جهت، حکمت بالغه الهی، اقتضا کرد که پیامبر (ص) از تصمیم خود صرف نظر نماید، تا دیگر راه معارضه و طعن آنها و پیروانشان نسبت به ساحت مقدس نبوت، بسته شود. علاوه بر این، آن حضرت می دانست که دوست داران علی (ع) در هر صورت، در برابر او خاضع و تسلیم خواهند بود، خواه چیزی نوشته شود یا نه؟ و دیگران هم سرکشی خواهند نمود، اگرچه چیزی هم مکتوب گردد!

بنابراین، صلاح بر این بود که حضرت، آن روز از اقدام خود منصرف شود، زیرا اگر فتنه ای به پا شود دیگر برای نوشته، اثری باقی نخواهد ماند!

نمونه هایی از عصر رسالت

در جنگ تبوک، وقتی ارتشیان اسلام، دچار گرسنگی شدند، پیامبر (ص) به افراد اذن داد که شترهای خود را بکشند و گوشت آن را بخورند. عمر با این کار، مخالفت