تشیع و تسنن: کاوشی در اشتراک ها و افتراق ها صفحه 57

گفتنی است آن دسته از سرگرمی ها و تفریح های ناسالم اجتماعی نیز که مایه ی اذیت و آزار دیگران باشد، ممنوع است.

تسنن

در نگاه اهل سنت، سرگرمی هایی مشروعیت مذهبی و عرفی دارند که در اخلاق و رفتار انسان ها، اثر منفی نداشته باشد، و به هدر رفتن وقت و سرمایه های مادی نیانجامد.

غنا و استفاده از آلات موسیقی در مراسم عروسی و جشن ها اگر حالت طرب آور داشته باشد، منع گردیده است. نظر پیشوایان اهل سنت درباره ی آواز و استفاده از آلات لهو، چنین است: «بازی با تار و تنبور، زدن و نواختن چنگ و مزمار و غیره در عموم مذاهب (اربعه) محکوم به حرمت است. مالکیه گفته اند: آلات لهوی که برای اشتهار نکاح به کار برده شود مانند: دف، طبل و تار و مزمار مباح است. حنابله نیز چنگ، رباب، مزمار، طبل و سایر آلات لهو را حرام می دانند».(1)

از نظر مذاهب اربعه، شرکت در مسابقه های رزمی برای آمادگی در مبارزه با دشمن از اهمیت بسیار برخوردار است. «آنان در حالی که از قمار نهی کرده و آن را از بزرگ ترین گناهان به شمار آورده اند، رهان را اجازه داده اند؛ یعنی کسی که مسابقه را می برد می تواند آن چه را حریفش برای برنده قرار داده است، دریافت کند.»(2)