نوجوانان و آموزه های اخلاقی در سیره امام حسین علیه السلام صفحه 17

مناجات

اشاره

مناجات

یکی از شب ها، امام حسین علیه السلام به همراه انس بن مالک در مسیری می رفتند تا این که به قبر خدیجه کبری علیهاالسلام رسیدند. در این هنگام، حضرت گریستن را آغاز کرد و به انس فرمود: «ای انس! تو می توانی بروی، من دوست دارم تنها باشم».

انس می گوید: «من خودم را از آن حضرت پنهان کردم. دیدم آن جناب به نماز پرداخت و نمازش بسیار طولانی گردید. در این حال شنیدم که با مولای خویش، این چنین زیبا مناجات می کرد: خدایا! پروردگارا! تو مولای من هستی، رحمت کن بر این بنده حقیر که پناهش تو هستی. ای خدای متعال! تو تکیه گاه منی، خوشا به حال کسی که مولایش تو باشی.

خوشا به حال کسی که از گذشته هایش پشیمان و نادم باشد و شکایت ناملایماتش را پیش تو آورد. چنین بنده ای، غم و اندوهی بیش از محبت مولایش ندارد. چون وقتی از غم و اندوه شکایت کند، مولایش او را اجابت می کند و لبیک می گوید. هرگاه گرفتار، در شب تاریک دست به دعا بردارد و تضرّع کند، تو او را گرامی می داری و به لطف و کرم خویش نزدیک می کنی».(1)

مناجات امام حسین علیه السلام در عرفات

بشر و بشیر، پسران غالب اسدی می گویند: «عصر روز عرفه، در صحرای