وحدت و همگرایی در اندیشه اسلامی صفحه 73

7. زبان عربی

هرچند مسلمانان به لحاظ زبان، نژاد، رنگ، جغرافیا، سنن و آداب فردی و اجتماعی تفاوتهایی فراوان دارند، اما جای خوش بختی است که همه در زبان عربی که زبان قرآن است، وحدت و اشتراک دارند؛ چرا که تمامی مسلمانان آن را به عنوان زبان دین می شناسند و به آن عشق می ورزند و نماز، ادعیه و قرآن را به این زبان می خوانند. این بدان دلیل است که عربی زبان وحی است و خداوند آخرین کتابش را به این زبان فرو فرستاده است. بنابراین، زبان عربی زبانی است که می تواند مسلمانان را به یکدیگر پیوند دهد و نقشی مهم در وحدت و همگرایی میان آنان ایفا کند؛ چرا که از دیرباز گفته اند: توافق و همگرایی بدون زبان مشترک، امری ناکام و بی حاصل است.(1)

رشید رضا در اشاره به نقش وحدت آفرین زبان می گوید: «بدیهی است که وحدت امت جز با وحدت زبان کامل نمی گردد و هیچ زبانی که بتواند مسلمانان را گرد آورد و به یکدیگر ربط دهد، وجود ندارد، مگر زبان دینی که آنان را به لطف حق «برادر» خوانده است. از این رو، زبان عربی تنها به ملت عرب اختصاص ندارد».(2)

8 . وحدت عمل در احکام

همان طور که تمامی مسلمانان در اصول دین، یعنی توحید، نبوت و معاد، اتفاق نظر دارند، در فروعات عملی و زمان انجام دادن آنها نیز رویۀ واحدی دارند. در میان مسلمانان نمی توان فرد و یا مذهبی از میان مذاهب اسلامی