دو مکتب در اسلام جلد اول صفحه 294

اگر در اینجا ذهبی (م 748 ق ) سخن خود را با قید احتیاط و به کاربردن دور نیست در مورد حدیث مزبور درباره معاویه آورده ، ابن کثیر که بعد از او آمده و به سال 774 هجری از دنیا رفته است قاطعانه می گوید: وقد انتفع معاویه بهذه الدعوه فی دنیا و اخره ! یعنی بی گمان معاویه از این دعا در دنیا و آخرتش بهرمند گردیده است ! سخن او در این مورد چنین است :

روایتی که در شان معاویه آمده ، در صحیح مسلم ، باب من لعنه النبی او سبه جعله الله له زکاه و طهرا از ابن عباس آمده است که گفت : (624) من با بچه ها مشغول بازی

بودم که پیغمبر خدا(ص ) آمد. من خودم را پشت در خانه ای پنهان کردم . ولی پیغمبر پیش آمد و با کف دست بر پشتم زد و گفت : برو و معاویه را صدا کن . رفتم و بازگشتم و گفتم : مشغول غذا خوردن است . بار دیگر فرمود: برو و بگو معاویه بیاید. رفتم و بازگشتم و گفتم : هنوز مشغول خوردن است . اینجا بود که رسول خدا(ص ) فرمود: خدا شکمش را سیر نکند. این سخن مسلم است در صحیح او. (625)

همین حدیث را ابن کثیر در تاریخ خود آورده و بر این سخن پیغمبر که فرموده است برو و بگو معاویه بیاید، این مطلب را اضافه کرده که معاویه از نویسندگان وحی بوده است ! او این خبر را، به نقل از ابن عباس ، چنین آورده است :

من با بچه ها مشغول بازی بودم که رسول خدا(ص ) آمد. من با خود گفتم او تنها به سراغ من می آید. این بود که پشت در خانه ای پنهان شدم ، ولی پیغمبر پیش آمد و با کف دست یکی - یکی دو بار بر پشتم زد و گفت برو معاویه را صدا کن . معاویه یکی از نویسندگان وحی بوده است . من رفتم و او را گفتم که به خدمت پیغمبر(ص ) برسد، اما به من گفتند او مشغول غذا خوردن است . من برگشتم و به حضرتش گفتم : دارد غذا می خورد. بار دیگر فرمود برو او را بخوان تا بیاید. من رفتم ، ولی به من گفتند او مشغول غذا خوردن است ! مرتبه

سوم بود که پیغمبر فرمود: خدا شکمش را سیر نکند.

معاویه بعد از آن تاریخ روی سیری به خود ندید. او از این دعا در دنیا و آخرتش بهرمند گردیده است . زیرا در دنیا، هنگامی که حکومت شام (626) را در اختیار او نهادند، هر روز هفت نوبت غذا می خورد و هر نوبت یک کاسه برایش می آوردند پر از گوشت و پیاز که آن را یک تنه می خورد. او هفت نوبت غذای گوشت دار می خورد و علاوه بر آن شیرینی و میوه بسیار تناول می کرد و می گفت : به خدا قسم که خسته شدم ولی سیر نشدم ! این خود نعمتی است و هر پادشاهی آرزوی داشتن چنین معده ای را دارد!

و اما آخرتش ، مسلم این حدیث را به دنبال حدیث دیگر آورده که بخاری و دیگران آن را از راههای مختلف از گروهی از اصحاب روایت کرده اند که رسول خدا(ص ) فرمود:

بار خدایا من هم بشری هستم ، پس اگر یکی از بندگانت را دشنام دادم و یا با تازیانه زدم و یا نفرینش نمودم که سزاوار و مستحق آن نباشد، آن را کفاره گناهانش قرار ده تا بدان وسیله در روز قیامت به تو نزدیکتر گردد.

پس مسلم با ترکیب این دو حدیث ، فضیلتی برای معاویه قائل شده و به غیر از این ، چیزی درباره معاویه نیامده است . (627)