دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 156

او همچنان می جنگید و پیش می رفت . تا آنجا که فریاد اعتراض و ناله درماندگی کوفیان به هوا برخاست و هیچ گریزگاهی نیز نمی یافتند.

سرانجام این جوان رشید و دلاور حسین (ع ) که در پهنه کارزار با دشمن بسختی کوشیده و طومار عمرشان را درنوردیده بود، خسته و از تشنگی درمانده ، با تنی از ضربات شمشیر و سنان نیزه های دشمن سخت مجروح و غرقه خون به خیمه گاه در نزد پدر باز آمد و گفت : ای پدر! تشنگی مرا از پای درآورده و سنگینی این همه ابزار جنگی توان از من ربوده است . با این همه ، آیا آبی یافت می شود، تا سوز عطش تسکین دهم ، و برای جنگیدن با دشمنان نیرویی تازه یابم ؟ امام حسین (ع ) (از این سخن فرزند) گریست و فرمود:

ای پسرکم ! بر محمد (ص ) و علی (ع ) و پدرت بسی سخت و ناگوار است که تو آنان را بخوانی ، ولی در انجام خواسته ات ناتوان باشند؛ آنان را به فریادرسی خود بخوانی و نتوانند به فریاد برسند. آنگاه انگشتری خود را به وی داد و فرمود:

این انگشتری را بگیر و در دهان بگذار و به میدان جنگ دشمنانت بازگرد که امید دارم دیری نپاید که از دست جدت با شربتی

سیر آب گردی که پس از آن هرگز روی تشنگی نبینی .

علی اکبر بار دیگر رو به میدان کارزار آورد و می گفت :

الحرب قد بانت لها حقائق

و ظهرت من بعدها مصادق

والله رب العرش لا نفارق

جموعکم اءو تغمد البوارق (196)