دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 182

کشنده حسین جایزه می خواهد!

راوی می گوید: پس از کشته شدن امام ، تنی چند از سپاهیان کوفه بن سنان بن انس گفتند: تو حسین ، فرزند علی و فاطمه (دختر پیغمبر خدا) را کشته ای و بزرگترین گردنکش عرب را، که به حکومت این دولتمردان چشم دوخته بود تا قدرت و حکومت را از چنگشان به در کند، از پای درآوردی . اکنون وقت آن است که پیش فرماندهانت بروی و پاداشت را از آنان بخواهی که اگر آنها در برابر من این کار و خدمت که در حقشان انجام داده ای و حسین را برایشان کشته ای همه مال و دارایی خودشان را به تو پیشکش کنند، کار چندان بزرگی نکرده اند!

سنان ، که مردی شجاع و در عین حال احمق و دیوانه بود، از سخنان آنان فریفته گشت . پس بر اسبش بر جهید و یک راست تا خیمه عمر سعد بتاخت و چون به آنجا رسید، تا آنجا که در توان داشت ، باد در گلو انداخت و فریاد برآورد:

اءوقر رکابی فضه و ذهبا

اءنا قتلت الملک المحجبا

قتلت خیر الناس اما و اءبا

و خیرهم اذ ینسبون نسبا

بر این مژده که من پادشاه بزرگی را کشته ام ، رکابم را از طلا و نقره سنگین بار کن ! من بهترین مردمان و سرآمد آدمیان را از پای درآوردم !

همان کسی که از حیث نسب برترین مردمان است .

چون عمر سعد صدای سنان و شعر و حماسه او را شنید، خطاب به وی گفت : گواهی می دهم که تو دیوانه ای ! آنگاه روی به حاضران کرد و گفت : او را وارد کنید. و چون سنان قدم به داخل خیمه عمر نهاد، با چوب دستی خود وی را بزد، و سپس گفت : ای دیوانه ! این طور سخن می گویی ؟ به خدا قسم اگر این سخن را ابن زیاد از تو بشنود، گردنت را می زند.