دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 29

راوی می گوید پیامبر خدا از آن مسافرت با خاطری اندوهگین و افسرده به مدینه بازگشت . آنگاه بر منبر برآمد و در حالتی که نوادگانش ، حسن و حسین ، را بر زانوی خو نشانیده بود، خطبه خواند و مردم را پند و اندرز داد و چون از خطبه فارغ شد، دست راست را بر سر حسین گذاشت و سر بر آسمان بلند کرد و گفت :

بارخدایا! من محمد، بنده و پیامبر تو هستم و این دو، پاکیزه ترین افراد خانواده من و برجسته ترین فرزندان و پاره تن من می باشند و از جانشینان بعد از من .

خداوندا! جبرئیل مرا خبر داده است که این پسر من شهید می شود. خدایا! مرا در شهادت او مورد عنایت خود قرار ده ، و او را از سروران شهدا محسوب گردان که تو بر هر چیز توانایی . پروردگارا! از کشندگان و خوارکنندگان او برکت و رحمتت را بردار.

سپس راوی می گوید: اصحاب ، که پای سخنان پیغمبر (ص ) در مسجد نشسته بودند، صدا به گریه بلند کردند. پس پیامبر خدا (ص ) رو به ایشان کرد و فرمود: بر او گریه می کنید، ولی از یاری رسانیدن به او خودداری خواهید کرد؟ او

بعد فرمود: بارخدایا! تو او را پشتیبان و یاور باش . (34)

6. روایت زینب دختر جحش

در تاریخ ابن عساکر و مجمع الزوائد و تاریخ ابن کثیر و دیگر مصادر از قول زینب ، دختر جحش ، آمده است که گفت :

روزی که نوبت من بود تا رسول خدا (ص ) در خانه من باشد، حسین هم ، که تازه به راه افتاده بود، نزد من بود. سرم به کاری گرم شد و از حسین غافل ماندم که او هم خودش را به اتاق پیغمبر رسانید و به آنجا داخل شد. شتاب کردم تا جلوی او را بگیرم که پیغمبر فرمود: مانع او نشو... تا آنجا که می گوید: پس پیغمبر به نماز برخاست و در حالت قیام ، حسین را در آغوش می گرفت و چون به رکوع می رفت یا می نشست ، او را بر زمین می نهاد. و آنگاه که نمازش به پایان رسید، بنشست و بگریست و دستهایش را به دعا برداشت و من در پایان نمازش از او پرسیدم : ای پیامبر خدا! من امروز از تو رفتاری بی سابقه دیدم ! فرمود: جبرئیل بر من وارد شد و گفت : امت من این فرزندم را خواهند کشت ! و من گفتم : خاک گورش را به من بنما. و او هم خاک سرخرنگی را برایم آورد. (35)

7. حدیث انس بن مالک

در مسند احمد بن حنبل و معجم الکبیر طبرانی و تاریخ ابن عساکر و مصادر دیگر از قول انس بن مالک آمده است که گفت :