دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 341

مرحوم مجلسی بزرگ (م 1111 ق ) نیز در بخشهایی از سیره پیامبر (ص ) و جریان به شهادت رسیدن امیرالمؤ منین (ع ) و وفات حضرت زهرا - سلام الله علیها - حدود 264 صفحه از کتاب بحارالانوارش را به روایات کتابهای

ابوالحسن بکری که در نیمه قرن سوم هجری درگذشته (448) اختصاص داده است !

و بالاخره شیخ حر عاملی (م 1104 ق ) کتاب همین ابوالحسن بکری را استنساخ ، و به آخر کتاب عیون المعجزات (449) تالیف شیخ حسین بن عبدالوهاب ملحق ساخته است .

این چنین احادیث ضعیف بسیاری در غیر ابواب و مباحث فقهی به کتابهای دانشمندان پیرو مکتب اهل بیت راه یافته و موجب خرده گیری و ایراد بر آنها شده و این سؤ ال را به دنبال آورده است : چه لازم کرده که احادیث ضعیف در کتابهای غیرفقهی ایشان وارد شود؟! پاسخ چنین سؤ الی به شرح زیر است :

امانت علمی از دیدگاه علمای مکتب اهل بیت

از آنجا که علمای مکتب اهل بیت ، همچون نویسندگان کتابهای صحاح در مکتب خلفا، در مقام تدوین احادیث صحیح در کتابهای خود، بویژه در مباحث مختلف فقهی ، نبوده و تنها نظرشان جمع آوری احادیثی می باشد که مناسب هر موضوعی است ، امانت علمی ایجاب می کند که هر حدیثی را که در خور مبحث خود می یابند، صرفنظر از صحت یا عدم صحت آن ، آن را نقل و در کتابهای خود ثبت نمایند تا به این طریق همه احادیثی که در یک موضوع مشترک باشند به صورت کامل به ارباب تحقیق و تتبع نسلهای آینده تحویل داده شود، اگر چه نقل برخی از همان احادیث را خوش نداشته ، و یا با توجه به نقد علمی ، ضعیف تشخیص داده شده باشند.

اینان خود را در پیشگاه خداوند تنها در بررسی و پاکسازی احادیثی مسؤ ول می دانند که به عنوان احکام شرعی برگزیده و در کتابهای

فقهی خود ثبت کرده اند.

بنابراین ، انتقاد و خرده گیری برگزیده و در کتابهای فقهی خود به ثبت احادیث ضعیف اعتماد کرده باشند.

با این حساب ، انتقاد و خرده گیری متوجه کتابهای منتقی الجمان و الدرر و المرجان فی الاحادیث الصحاح و الحسان و النهج الوضاح فی الاحادیث الصحاح و کتاب صحیح کافی می شود اگر حدیث ضعیف در آنها به ثبت رسیده باشد.