دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 356

امام برای اتمام حجت ، دعوت کوفیان را پذیرفت

امام (ع ) به موجب شناختی که از اوضاع و احوال داشت ، و صرفنظر از آگاهیش از سرنوشت خود که پیامبر خدا (ص ) از سوی خدای متعال در اختیار او گذاشته بود، به روشنی می دانست که باید فقط یکی از دو راه را برگزیند: یا بیعت با یزید، و یا کشته شدن را. و مرتبا به این مطلب در گفتارهایش اشاره می کرد، و این موضوع از همان ابتدا و پس از مرگ معاویه که از وی خواستند تا با یزید بیعت کند، معلوم و آشکار بود.

مروان به والی مدینه تاکید کرد که از حضرتش بیعت بگیرد و اگر مخالفت وی را بکشد! ولی حضرتش علی رغم خواسته و انتظار از مدینه رخت برکشید و به مکه ، خانه خدا پناه برد.

و چون در مکه بر او آشکار شد که یزید در مقام ترور اوست ، ترسید که او نخستین کس باشد که ریختن خونش در مسجدالحرام ، موجب هتک حرمت کعبه و خانه خدا شود.

او در نامه ای که به برادرش محمد حنفیه نوشته ، و همچنین اظهاراتش به عبدالله زبیر، به این مطلب تصریح کرده و گفته است :

به خدا سوگند اگر من در سوراخ جانوری هم فرو روم ،

اینان مرا یافته بیرونم می کشند تا خواسته خود را درباره من به انجام رسانند. به خدا سوگند آنها همان گونه که یهود حرمت روز شنبه را شکستند، مقام و احترام مرا نیز نادیده خواهند گرفت .

قسم به خدا که دوستتر دارم که بیرون مکه کشته شوم تا اینکه حتی به اندازه وجبی داخل حرم از پای درآیم .

و به ابن عباس فرمود: اگر در فلان و فلان جا به شهادت برسم ، بیشتر دوست دارم از اینکه در مکه کشته شوم و حرمت به خاطر من از بین برود.

بنابراین امام (ع ) به خوبی می دانست تا هنگامی که از بیعت با خلیفه مسلمانان یزید بن معاویه خودداری کند، چاره ای جز کشته شدن نخواهم داشت ، حالا هر کسی که می خواهد باشد. این بود که راه شهادت را برای خود و پیروانش برگزید.