دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 357

اما مردم کوفه ، پشت سر هم نامه به امام حسین (ع ) نوشتند و در آنها متذکر شدند: ما را امام و پیشوایی نیست . به نزد ما بیا، باشد که خداوند به برکت و جودت ما را به راه درست و حق بدارد، و نعمان بن بشیر تنها فرمانروای دارالاماره است ! زیرا که ما نه جمعه ها او را دیدار می کنیم ، و نه ایام عیدی ، و هرگز به نماز با او بیرون نمی رویم ، به محض اینکه ما از آمدنت آگاه شویم او را از کوفه بیرون کرده به شام می فرستیم .

و نیز به حضرتش نوشتند: خدمت حسین بن علی ، از سوی پیروان مؤ منش و دیگر مسلمانان .

اما بعد،

به نزد ما شتاب کن که مردم بی صبرانه منتظر آمدنت هستند. و بجز تو خواهان کسی دیگر نمی باشند! پس درآمدن هر چه می توانی شتاب کن .

بزرگان کوفه نیز به او نوشتند: به کوفیان بیا که سپاهی با ساز و برگ کامل آماده پیکر در رکاب توست . و نیز به او نوشتند یکصد هزار شمشیر زن آماده خدمت به تو هستند!

پس از اینکه این گونه نامه ها از جانب یک نفر یا دو نفر و یا چهار نفر از رؤ سا و بزرگان کوفه به او رسید، و آن قدر تعداد نامه ها فزونی یافت که خرجینی را پر ساخت ، اگر امام به درخواست و خواهش کوفیان وقعی نمی گذاشت ، و با یزید بیعت می کرد، و یا با یزید هم بیعت نمی کرد، اما روی به جای دیگر می نهاد و در آنجا به شهادت می رسید، در آن صورت در حق مردم کوفه ستم کرده بود، و مردم برای همیشه و نسلی پس از نسلی دیگر حق را به جانب کوفیان می دادند و امام را متهم می کردند، و به روز قیامت هم آنان بر خدای عزوجل حجت داشتند، در حالیکه ولله الحجه البالغه ، حجت بالغه بر خلق از آن خدای جلیل است .

بنابراین رفتاری را که امام با کوفیان در پیش گرفت از باب اتمام حجت بر آنها بود نه چیز دیگر. اگر چنین نبود و حرکت امام به سوی عراق بر اثر فریبی بود که از نامه های شوق برانگیز کوفیان خورده ، باید که در آن هنگام که خبر شهادت مسلم بن عقیل

و هانی بن عروه را می شنید، و پیش از اینکه با سپاه حر روبرو شود و چند روزی را در کنار یکدیگر برانند، از راه رفته باز می گشت .

آری ، امام حسین (ع ) آنچه که کرد اتمام حجتی بود که با اهل عراق و دیگران ، و خدای سبحان می فرماید: لئلا یکون للناس علی الله حجه بعد الرسل . یعنی تا مردمان را پس از فرستادن رسولان بر خدا حجتی نباشد.

امام (ع ) برای اتمام حجت به عراق رفت و نه سخنان فرزندان عقیل