دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 50

وصیتنامه امام حسین (ع ) (91)

بسم الله الرحمن الرحیم

هذا، ما اءوصی به الحسین بن علی بن

اءبی طالب الی اءخیه محمد المعروف بابن الحنفیه .

ان الحسین یشهد اءن لا اله الا الله وحده لا شریک له ، و اءن محمدا عبده و رسوله ، جاء بالح من عند الحق . و اءن الجنه و النار حق ، و اءن الساعه آتیته لا ریب فیها و اءن الله یبعث من فی القبور.

و انی لم اءخرج اءشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما، و انما خرجت لطلب الاصلاح فی اءمه جدی (ص ).

اءرید اءن آمر بالمعروف و اءنهی عن المنکر، و اءسیره بسیره جدی و اءبی علی بن اءبی طالب .

فمن قبلنی بقبول الحق ، فالله اءولی بالحق ، و من رد علی هذا، اءصبر حتی یقضی الله بینی و بین القوم بالحق ، و هو خیر الحاکمین .

و هذه وصیتی یا اءخی الیک . و ما توفیقی الا بالله ، علیه توکلت و الیه اءنیب

یعنی این وصیتی است از حسین فرزند علی بن ابی طالب به برادرش محمد معروف به ابن الحنفیه . حسین گواهی می دهد که خدایی جز الله نیست ، او یکتا و بی شریک است . و اینکه محمد بنده و فرستاده اوست که براستی از جانب خداوند آمده است . و اینکه بهشت و دوزخ حق است و روز قیامت بی هیچ تردیدی آمدنی است ، و خداوند در آن روز همه مردگان را از گور برمی انگیزاند.