دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 51

من به قصد خوشگذرانی و راحت طلبی و یا فتنه انگیزی و ستمگری از مدینه بیرون نشده ام ، بلکه تنها علت بیرون شدنم برای اصلاح وضع امت جدم می باشد.

من در این حرکت می خواهم امر

به معروف و نهی از منکر کنم ، و قدم در راه جد، و پدرم علی بن اءبی طالب بگذارم ، و روش ایشان را در پیش بگیرم . پس هر کس که این هدف حق مرا می بپذیرد، خدای را که بر حق است اجابت کرده و به خیر و سعادت رسیده ، و آن کس که این پیشنهاد مرا نپذیرد، تا آنگاه که خداوند براستی بین مردم به داوری بنشیند، شکیبا خواهم بود، که او بهترین داوران است . برادرم ! این وصیت و سفارش من به توست . و توفیق من در این راه جز به خدا، بستگی ندارد.

بر او توکل کرده و به او روی می آورم .

آنگاه امام نامه را پیچید و با انگشتری خود آن را مهر کرد و به دست برادرش محمد داد و او را بدرود گفت و در دل شب از مدینه بیرون رفت . (92)

حرکت امام به سوی مکه

طبری و شیخ مفید آورده اند: پس از اینکه امام حسین (ع ) از مجلس ولید بیرون رفت ، ولید کسی را به دنبال عبدالله فرستاد. فرزند زبیر آن قدر دست به دست کرد تا خود در دل شب از مدینه به قصد مکه بیرون شد، و در این عزیمت بیراهه را در پیش گرفت و از راه اصلی نرفت !

صبحگاهان که ولید از فرار فرزند زبیر آگاه گردید، مردانی را به دنبالش فرستاد، ولی آنها او را ندیدند و دست خالی به خدمت ولید بازگشتند.

با عزیمت فرزند زبیر به مکه ، تمام وجه ولید و دستگاه او به امام حسین (ع ) معطوف گردید و در عصر همان

روز کسی را به دنبال امام فرستاد. امام (ع ) در پاسخ فرستاده ولید گفت : تا صبح ببینیم چه می شود. با شنیدن این پاسخ ، دست از امام برداشتند، و امام نیز در همان شب رو به جانب مکه نهاد و به هنگام بیرون شدن از مدینه این آیه را تلاوت فرمود: فخرج منها خائفا یترقب قال رب نجنی من القوم الظالمین (93) یعنی از آنجا، در حالی که می ترسید و مرتب اطراف و جوانب خود را می پایید، بیرون شد و گفت : خداوندا! مرا از مردم ستمگر در پناه خود گیر.