دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 62

والسلام .

عبدالله به نوشتن و ارسال این نامه بسنده نکرد، بلکه از عمر بن سعید فرماندار مکه ، خواست تا برای امام امان نامه ای نوشته ، ارسال دارد و حضرتش را به تقدیم جوایز و اموری از این قبیل دل خوش دارد! عمرو نیز به امام چنین نوشت :

اما بعد، از خداوند مساءلت دارم که تو را از مهالک به دور و به راه خیر و صلاح هدایت فرماید. به من خبر رسیده که رو به سوی عراق نهاده ای ! من تو را از ایجاد دو دستگی و اختلاف ، در پناه خدا می برم و از آن می ترسم که سرانجام ، جانت را بر سر آن بگذاری ! اینک من عبدالله بن جعفر و یحیی بن سعید را به خدمتت اعزام داشتم ؛ باشد که به همراه ایشان دعوتم را اجابت کرده و نزد من آیی که در کنار من از امنیت و آسایش و نیکی و نزدیکی با من و رعایت حال و آرامش خیال برخوردار خواهی بود... .

عبدالله و یحیی این نامه را از فرماندار گرفته ، خود را به امام علی (ع ) رسانیدند و یحیی خود نامه را بر حضرت امام حسین (ع ) قرائت کرد. علاوه بر آن ، هر دوی ایشان با اصراری هر چه تمامتر کوشیدند تا مگر امام را از مقصدی که در پیش بازدارند؛ ولی آنحضرت موافقت نکرد و در ضمن بیاناتی فرمود:

من خوابی دیده ام که در آن رسول خدا (ص ) حضور داشت و

در آنجا ماءموریتی به من محول گردید که انجام دهم ؛ خواه له یا علیه من باشد! پرسیدند: در خواب چه دیدی ؟ فرمود: آن را به هیچکس نگفته ام و تا دم مرگ نیز به کسی نخواهم گفت ! (125) و آنگاه در پاسخ نامه عمرو چنین نوشت :

اما بعد، کسی که مردم را به خدای عزوجل بخواند و بگوید که من از مسلمانانم ، به مخالفت و دشمنی با خدا و پیامبرش بر نخاسته است . تو مرا به نیکی و انعام و امنیت و آسایش خاطر فرا خوانده ای ، در حالی که نیکوترین امانها، امان خدای تعالی است . و آن کس که در دنیا از خدا نترسد، در روز قیامت هرگز خدایش امان نخواهد داد. پس ما از خداوند ترس در دنیا را مساءلت می کنیم تا به روز قیامت در امان و رحمت حضرتش قرار گیریم . و اینکه در نامه ات مرا به دریافت جایزه و دیدن لطف و نیکیت نوید داده ای ، در صورتی که چنین نیتی داشته باشی ، خدایت پاداش نیک دهاد.(126)

نامه ای از عمره ، دختر عبدالرحمان

عمره (127) دختر عبدالرحمان ، نیز نامه ای به حسین (ع ) نوشت و انجام خواسته حضرت را سخت بزرگ شمرد، و وی را به فرمانبرداری از یزید و همبستگی با مردم فرمان داد؛ مخصوصا تاءکید کرد که راهی را که او در پیش گرفته است ، او را به قتلگاهش می کشاند! و اضافه نمود: گواهی می دهم که من خود این سخن را از عایشه شنیده ام که گفت : شنیدم رسول خدا (ص ) فرمود: حسین در سرزمین

بابل کشته می شود! چون امام حسین (ع ) نامه عمره را خواند، فرمود: