دو مکتب در اسلام جلد سوم صفحه 96

سرشان آمده است ؟ نه به خدا قسم ، ما چنین کاری را نمی کنیم ؛ بلکه در کنارت می مانیم و جان و مال و هستی خودمان را فدایت کرده ، به همراهت می جنگیم تا با تو شربت شهادت بنوشیم که خداوند روی زندگانی بعد از تو را سیاه گرداناد.

طبری می گوید: آنگاه مسلم بن عوسجه اسدی برخاست و گفت :

آخر اگر ما تو را در اینجا تنها بگذاریم و برویم ، چه بهانه ای در پیشگاه خداوند بیاوریم که حقت را اداء نکرده ایم ؟ نه به خدا قسم (من دست از یاریت نمی کشم ) مگر وقتی که نیزه ام را در سینه هایشان بشکنم و آن قدر با شمشیر بر آنها بزنم که تنها دسته اش در دستم باقی بماند. من از تو جدا نمی شوم ، و اگر سلاح هم نداشته باشم تا با آنها بجنگم ، با پرتاب سنگ با آنها به نبرد خواهم پرداخت تا آنگاه که در کنارت به شهادت برسم .

پس سعد بن عبدالله حنفی برخاست و گفت :

به خدا سوگند تو را تنها نمی گذاریم تا خداوند بداند که ما حرمت رسول خدا (ص ) را درباره تو رعایت کرده ایم . قسم به خدا، اگر بدانم که در رکابت کشته می شوم و دیگر بار زنده شده و زنده در آتشم می سوزانند و خاکسترم را به باد می دهند و این کار را هفتاد بار بر سرم می آورند، باز هم دست از یاریت بر نخواهم داشت و از تو جدا نخواهم شد تا آنگاه که مرگ ار در کنار تو دریابم

. و چرا چنین نکنم ، در صورتی که مرگ با شهادت تنها یک بار به سراغم می آید و به دنبالش سعادت و شادمانه جاودانی خواهم یافت .

آنگاه زهیر بن القین برخاست و گفت :

به خدا سوگند که دوست دارم تا در رکابت کشته شوم و بار دیگر زنده شده و سپس کشته شوم تا هزار بار، و در مقابل ، خداوند کشته شدن را از تو و جوانان اهل بیت دور گرداند.

راوی می گوید: هر یک از یاران ابا عبدالله از این قبیل سخنان می گفتند و همانند یکدیگر پشتیبانی خود را از حضرتش ابراز می داشتند. آنها گفتند: قسم به خدا که از تو جدا نمی شویم . ما جانهای خود را فدای تو می کنیم و با نثار خون خود، و از دست دادن سر و دست خویش در راه تو، از تو حمایت می نماییم ، و هنگامی که در برابرت از پای درآمدیم ، آن وقت است که به پیمان خود وفا، و به وظیفه ای که بر عهده داشته ایم عمل کرده ایم .

ضحاک مشرقی و شرط او!