ترجمه المراجعات : گفت و شنودهای مذهبی حق جو و حق شناس صفحه 19

2- مسلمانان دورانهای سه گانه نخستین، مذاهب جمهور را نمی شناختند.

این فقط به خاطر «تسلیم در برابر ادلّه و برهان»، و تنها به واسطه تعبّد در برابر سنّت پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم می باشد که این «راه» را برگزیده است و بس.

اگر «ادلّه شرعی» به «شیعه» اجازه مخالفت با «ائمه اهل بیت پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم» را می داد و یا او می توانست به هنگام انجام وظایف- طبق مذهب دیگر- قصد قربت کند، از جمهور تبعیّت می کرد و قدم به جای قدم آنها می گذارد تا پیمان دوستی محکمتر و دستگیره برادری مطمئنتر گردد، امّا «ادلّه قطعی» راه شخص مؤمن را سد می کند و بین او و خواسته هایش فاصله می اندازد.

و از شما جای بسی شگفتی است که می فرمائید: گذشتگان صالح، متدیّن به این «مذاهب اربعه» بوده اند! گویا شما مطّلع نیستید که صالحان پیشین

و هم آنها که بعد آمده اند، یعنی «شیعیان آل محمد صلّی الله علیه و آله و سلّم»- که در حقیقت نصف مسلمانان را تشکیل می دادند- به «مذهب ائمّه اهل بیت» و «ثقل رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم» متدیّن بوده اند، و از آن کوچکترین انحرافی نیافته اند. آنها از زمان علی و فاطمه علیه السلام تا هم اکنون، مطابق این روش عمل می کرده اند؛ یعنی از آن زمان که نه اشعری و نه هیچکدام از ائمّه مذاهب اربعه، و نه پدیران آنها وجود داشته اند. این مسلّماً بر شما مخفی نیست.