ترجمه المراجعات : گفت و شنودهای مذهبی حق جو و حق شناس صفحه 349

4- اشاره به احتجاج آنان به «وصایتِ» پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم

گفتم: بلی.

گفت: آیا می پندارد که رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم تصریح کرده که او «خلیفه» باشد؟

«ابن عباس» می گوید: گفتم: بالاتر بگویم: من از پدرم در مورد این «ادّعای نصّ بر خلافت» پرسیدم، پدرم گفت: راست می گوید.

«عمر» گفت: پیامبر در گفته هایش «مقام بلندی» را برای او قائل بود امّا این گفته ها موجب اثبات حجّتی و یا قطع عُذری نبود؛ رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم گاهی می خواست امّت را در مورد او و واگذاردن «امر خلافت» به عهده اش بیازماید؛ و تصمیم داشت به هنگام بیماریش تصریح به نام او کند ولی من نگذاشتم.(1)

و بار سوّمی با «ابن عباس»گفتگویشان درگرفت، به «ابن عباس» گفت: رفیقت را «مظلوم» می بینم.

«ابن عباس» می گوید: گفتم: پس آنچه به «ستم» از او گرفته شده به او باز پس ده! «عمر» دستش را از دستم کشید و رفت، و تا ساعتی بعد با خود «همهمه» می کرد، سپس ایستاد، من به او رسیدم، گفت: ابن عباس! من گمان نمی کنم علّت بازداشتن وی از «خلافت» چیزی جز این بود که خویشاوندانش او را کوچک شمردند.

*****

1- رجوع کنید به شرح نهج البلاغه (ابن ابی الحدید) ج12 ص20 ط مصر با تحقیق محمد ابوالفضل- به نقل از تاریخ بغداد (امام ابوالفضل احمد بن ابی طاهر) (با سند معتبر).- پانوشت 368 و متن آن را نیز ملاحظه نمایید!