آنگاه هدایت شدم صفحه 61

بیدار ساخت و نمازم قضا شد و دوستم به من گفت که چندین بار می‌خواسته مرا بیدار کند ولی فایده‌ای نداشته لذا مرا رها کرده تا خوب استراحت نمایم.

عبد القادر گیلانی و موسی کاظم

پس از صرف صبحانه به در حرم شیخ رسیدیم و مقامی را دیدم که سالها آرزوی زیارتش را داشتم و ناخودآگاه دوان‌دوان وارد حرم شدم گویا شوق دیدار، عقل از سرم ربوده بود و خود را می‌پنداشتم که الآن در آغوش شیخ قرار می‌گیرم! دوستم هم دنبال من می‌آمد و هرجا می‌رفتم، پشت سرم بود.

در میان زائرانی که مانند زائران خانه خدا ازدحام کرده بودند، گم شدم، برخی را دیدم که تکه‌هائی از حلوا پرتاب می‌کردند و زائران، برای گرفتن حلوا می‌شتافتند و من هم به سرعت دو قطعه حلوا را برداشتم که یکی را فورا برای تبرّک در دهان گذاشتم و دیگری را برای یادگاری در جیبم پنهان کردم.

آنجا تا توانستم نماز خواندم و دعا کردم و آب می‌نوشیدم که گوئی آب زمزم است. و از دوستم درخواست کردم انتظار بکشد تا کارت‌پستال‌هائی که عکس حرم شیخ عبد القادر با گنبد سبزش بر آن نقش بسته، خریداری نمایم و آنها را برای دوستانم به تونس بفرستم و می‌خواستم به دوستان و فامیلم بفهمانم که من به آن درجه از مقام و منزلت رسیده‌ام که به بارگاه شیخ مشرّف شده‌ام، جائی که هرگز آنها به آن نرسیده‌اند.

پس از آن در یکی از رستوران‌های مردمی در وسط پایتخت، نهار را