عصمت از دیدگاه شیعه و اهل تسنن صفحه 453

فاضل مقداد (وفات: 826 ﻫ.ق)

فاضل مقداد می نویسد:

«لایجوز علی النّبی صلی الله علیه وآله السّهو مطلقاً، أی فی الشرع

وغیره».(1)

علامه مجلسی (وفات: 1070ﻫ.ق)

وی می نویسد:

«امامیّه قائل اند به عصمت پیامبران و أئمّه علیهم السّلام از گناهان صغیره و کبیره، عمدی و اشتباهی و از روی فراموشی، و همچنین از اسهاء خداوند چه قبل از نبوّت و امامت و چه بعد از آن، بلکه از زمان ولادت تا زمان ملاقات خدای سبحان، و کسی با آن مخالفت نورزیده است؛ جز شیخ صدوق، محمد بن بابویه و استادش (ابن ولید). این دو بزرگوار، «اِسها» از جانب خداوند را ممکن دانسته اند، نه سهوی که از ناحیه شیطان است؛ لیکن مخالفت این دو نفر، زیانی به اِجماع نمی رساند (و باطل بودن سهو النبی به حال خویش باقی است).(2)

امّا در مباحات و مکروهات نیز بیشتر اصحاب امامیّه، قائل به صادر نشدن