نقش ائمه علیهم السلام در احیای دین جلد 1 صفحه 248

تعصّب نژادی شده اظهار داشتند که این شخص آن پیامبر مورد بحث نیست. (1)

نتیجه

با توجّه به این مدارک-که تنها اندکی است از آنچه برای ما به یادگار مانده و در کتب معتبر مکتب خلافت نقل شده-با صدق این آیۀ شریفۀ قرآن کریم بیشتر آشنا می شویم:

یَعْرِفُونَهُ کَما یَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ

«اهل کتاب،پیامبر را همانند فرزندان خود می شناسند.»

آنچه در این بحث نسبتا طولانی می خواستیم اثبات کنیم،این بود که بر خلاف روایات نزول اوّلین وحی-که نشانه های تردید و ناآشنایی آن حضرت را با پیامبری خویش اعلام می کرد- شخص پیامبر و اطرافیان او و افراد فراوانی از یهود و نصارای جزیره العرب،با مسألۀ پیامبری وی آشنا بوده و آن حضرت را با صفات و خصوصیات،بلکه بالاتر به اسم و رسم و شخص می شناخته اند.

اگر ما از عالم غیب و مددهای آن درگذریم و پیامبر را قبل از بعثت یک انسان معمولی بدانیم، در تاریخ زندگانی ایشان می بینیم که اوّلین بار،او و بزرگ خاندانش،ابو طالب در سفر شام کاملا با مسألۀ پیامبری آن حضرت و نشانه های آن آشنا شده اند.تا آنجا که احتیاطات خاصی از آن به بعد در زندگی ایشان به عمل آمده است تا این ذخیرۀ آیندۀ جهان،گرفتار خطری نشود.

در سفر دوم به شام نیز همین حوادث به گونه ای دیگر تکرار شده و افراد دیگری از اطرافیان آن حضرت،با این مسأله برخورد کرده و از آن آگاهی یافته اند.

در نتیجه روایاتی که از غافلگیر شدن و تردید پیامبر در نخستین وحی سخن می گوید،کذب محض است.به ویژه که هیچ کدام از این روایات از نظر سند به زمان وقوع حادثه متّصل نبوده اند.

بنابراین این گونه روایات،به علّت اشکالات و خللی که در سند و متن دارند،از اعتبار ساقط هستند.

لذا با توجّه به شکستی که می توانند در شخصیت و پیامبری رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم ایجاد کنند،به خوبی می توانیم حدس بزنیم که چگونه این روایات در همان طرح عمومی معاویه،برای نابودی پیامبر اسلام،به وجود آمده اند و چگونه به این وظیفۀ شوم تا به امروز عمل کرده اند.