نقش ائمه علیهم السلام در احیای دین جلد 1 صفحه 376

رفتاری دوگونه نداشت و تفاوتی در کارش نبود.نزدیکان حضرتش از نیکان مردم بودند و والاترین آنها،خیرخواه ترین آنها برای مردم بود.بالاترین منصب و موقعیت را کسی نزدش احراز می کرد که بیشتر یار و مددکار مردم باشد.»

مجلس آن حضرت

و نیز فرماید از وضع مجلس پیامبر پرسیدم،فرمود:

«پیامبر نمی نشست و برنمی خاست،مگر با یاد خدا جلّ اسمه.جایی خاص برای نشستن خود نداشت و دیگران را نیز از اینکه جایی را برای نشستن خود اختصاص دهند،منع می کرد.به هر مجلس که وارد می شد،در جایی می نشست که دایرۀ نشستن به آنجا رسیده بود و دستور می داد در مجلس اینچنین بنشینند.به اهل مجلس توجّه یکسان داشت تا گمان تبعیض در کسی حاصل نشود.

با کسی که برای حاجتی نزد او می نشست یا می ایستاد،آن قدر صبر می کرد تا او خود برود.

هرگاه نیاز کسی به عللی برآورده نمی شد،با گشاده رویی خاص و زبان شیرین،او را خشنود می ساخت.

پدر مهربان امّت بود،همگان در برابر حق،نزدش یکسان بودند.

محضر پیامبر،محضر بردباری،شرم،صبر و امانت داری بود.مهتران را حرمت،و کهتران را رحمت عاید می شد.صدای بلند و بی حرمتی در مجلس او نبود و لغزش ها در آنجا آشکار نمی شد.

هم نشینان وی همه برابر و هم ارج بودند؛تنها میزان برتری در پرهیزکاری و فروتنی بود.امّا نیازمندان را بر خود مقدّم،و غریبان را نوازش می کرد.»

باز همان امام فرمود:از پدرم رفتار پیامبر با اهل مجلسش را سؤال کردم،در جواب فرمود:

«پیامبر در معاشرت بشّاش،نرم خو و ملایم بود.خشونت،دشنام گویی،عیب جویی یا ستایشگری در برخوردش وجود نداشت.از هر چه خوشش نمی آمد به کار دیگری می پرداخت.

آرزومند به او نومید بازنمی گشت .

سه چیز را در خود ترک فرموده بود:مجادله،پرحرفی،و از هر چه که به او مربوط نبود.سه چیز را نیز دربارۀ مردم ترک کرده بود:مذمّت،سرزنش و عیب جویی از مردمان.