نقش ائمه علیهم السلام در احیای دین جلد 2 صفحه 99

نبود،در اهل احد می باشد.و پس از ایشان در...»و همچنان جنگ های پیامبر را نام برد.سپس گفت:«خلافت به آنها که پس از فتح مکّه مسلمان شدند،نمی رسد.» (1)

همچنین در شورای فرمایشی شش نفره برای انتخاب خلیفۀ بعد از خودش،همه را از اهل بدر قرار داد.

خلیفه را در این کار حکمتی ظریف در امر سیاست بود.وی با این روش سردمداران صحابه را از خود خشنود کرد و آنها را سرگرم مال اندوزی و افزون طلبی و دوری از فکر سیاسی نمود و به گردآوری اموال گزاف از طریق گلّه داری گاو و گوسفند و شتر و اسب و کشت و زراعت،مشغول ساخت.

این کار خلیفه،از طرفی در جامعۀ اسلامی طبقات اشرافی مرفّه و مترف پدید آورد و از طرف دیگر طبقات مستضعف و درمانده.و نیز زیان های دیگری به بار آورد که این رساله گنجایش بررسی آنها را ندارد.

سیاست حبس صحابه در مدینه

سیاست حکومت عمر بر آن بود که آن دسته از صحابه که بیم آن داشت که دور از چشم او حدیث از پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم روایت کنند،در مدینه حبس شوند.در این باره عبد اللّه بن عمر می گوید:

«زبیر مردی شجاع و با مهابت بود.وی نزد عمر آمد،و عمر به سبب آنچه از او سر زده بود (آماده داشتن شمشیر برای بیعت گرفتن برای علی علیه السّلام)از او بیم داشت.

زبیر به عمر گفت:اجازه ده بروم در راه خدا جهاد کنم.

عمر گفت:تو را کافی است جهادی که با پیامبر کردی.

زبیر رفت در حالی که با ناراحتی با خود زمزمه می کرد.

عمر گفت:چه کسی عذر مرا با اصحاب محمّد می فهمد؟!اگر من دهانۀ این فتنه را نبندم،امّت محمّد را هلاک می کند.» (2)

در روایت دیگر می گوید:

«من در این درّه(درّۀ مدینه)را گرفتم که مبادا اصحاب محمّد میان مردم رفته مردم را