جلوه های نور صفحه 102

فاصله انسان تا نفاق ، همان اندازه اندک است که تا شرک و کفر؛ سه شجره خبیثه ای که ریشه در ریشه هم دارند ، و در آبشخورِ گناهان به میعاد

هم اند . اگر منافق سُمعه و ریا می کند ، کافر هم پای بر کتمانِ حق دارد ، و مشرک نیز به دروغ شریک قرار می دهد ، و این هر سه ، در فاصله واکنش اعمال خود ، در فتنه فرصت و در استدراجِ عقوبت اند . و در این میان منافق نابکارترین است ، چه کافر و مشرک ممکن است در حدّی محدود از خبائث و دروغ باشند ، در حالی که منافق به شدّت ظاهر و باطنی مغایر هم دارد ، آنچه می نماید نیست ، و آنچه می گوید ، دیگر است ، نه با همسر به صداقت پیمان دارد ، و نه با فرزند به درستی پیوند ! نه موحّد است که نیست ! و نه کافر و بت پرست است که هست ! بی محتوا از حسنات اخلاقی و بی شخصیت از محتوای انسانی است ، و لامحاله بر وجودی این گونه ، جوّی از نکبت و ذلت حاکم است ؛ گاهی با ظاهری آراسته و بیانی عالمانه پای بر صحنه می گذارد و گاه به صورت فردی ظاهرالصلاح و قابلِ اعتماد نقش بازی می کند ، و زمانی سیاستمداری کارکشته ، وطن پرست ، و مدافع حقوقِ مردم ظاهر می شود . اما وحشتناکترین هنگام ، هنگامه ای است که به صورت مردِ دین جلوه کند ، و بر کرسی تفسیر و حدیث قرار گیرد؛ از محکمات ، متشابهات ، از ناسخ و از منسوخ سخن گوید ، و در رسیدن به هدف ، وسیله را توجیه نماید . در این کیفیت هر حلالی به آسانی حرام

و هر حرامی به سادگی حلال می شود ، زن و مرد ، دختر و پسر ، هم گام و هم صدا از خانه های ایمان است و بی بندوباری از نفاق )) . (108)

خودباختگیهای منافقان ، ثمره خودباوری های دوردارنده از مراجع بزرگوار تقلید است ، و همه آنهائی که از مسلمانان ، به نحوی بین قرآن و عترت فاصله می اندازند ، به نحوی این گونه از تعالی باز می مانند .

است و دوای آن استغفار است و شفای آن در این است که به آن عودت ننمایی )) . (109)

و ما همه باید بدانیم که در آزمونِ سرایِ دنیا ، کفر و شرک و نفاق با همیاری شیاطین جنّ و انس ، در کمین مایند ، و خاطر بسپاریم که فرمود : ((آن کس که ذکر خدا بسیار گوید دو بَرات آزادی بر او نویسند یکی از آتش و آن دیگر از نفاق )) . (110)

س ه 26/8/67

اهل قبور

در کناره های هر شهر و دیار ، دیاری دیگر وجود دارد که در آنجا ، خوب و بد ، زشت و زیبا ، پیر و جوان ، کتابی ، در کنار هم خوابیده اند ، و در هر ورق از کتابِ خاطره خود ، نبشته ها دارند . زبانِ حالی که وقتی اَجل بر هر یک از آنان اشارت به رحیل فرمود ، هیچ امکان تاءخیری وجود نداشت ، و نوبتْ نادانسته ، به عَقَبه مرگ کشیده شدند ، مدار و معیاری که به کار می گرفتند از کار افتاد ، نه به قرار در این جهان دست یافتند ، و نه در

فرار از نهیبِ اجل توانستند قدمی بردارند . واقعیّت آنگاه که مردند بیدار می شوند) .