جلوه های نور صفحه 106

س ه 24/12/67

مدیریت

ذرّات کائنات ، همه در نظم و نَسَق جهان آفرینش ، و در کیفیّتِ وجودیِ خود ، مدیرانی مدبّرند که همه سر به فرمان آفریدگار جلَّت عظمتُه دارند .

از الکترون هائی که در پیرامون هسته مرکزی در حرکت اند ، از گلبول های سفید و قرمزِ

خون که با آن جوش و خروش در کارند ، ضربان منظم قلب ، و دستگاه شگفت آور مغز ، تا ستارگان و کهکشان ها و آنچه که می دانند و می دانیم ، همه اندکی از دانش ما از چه بسیاری است که نمی دانیم ، و هم که چه بسیارند آنچه که در مقابل دیده داریم و نمی بینیم ؛ چرا که دیدگان ناکام از رؤ یتِ ملکوتِ ما ، جز نظاره ای مبهم بر مُلکِ وجود ندارد ، و در نتیجه ما را نه دانشی به کمال و نه نگرشی به تمام است ، و در برهه ای این گونه ، زیانکارترین انسان ها در ناصواب ترین پندارهاست که برداشت ما از مدیریّت ها از پنداری این گونه در امان نیست ؛ لذا در همه بن بست های ذهنی بایسته است که با توکّلی مخلصانه ، خود را در پناه قادر متعال در آوریم و با تشخیص و توجّه به واقعیّت عدلِ الهی ، در انجام اوامر الهی کوشا باشیم ، تا خود بخود ، فهم مدیریت نیز بر مصداقِ کلمه و بر صراط مستقیم قرار گیرد ، و به باور آوریم که گاهی با ظلم زُعَمای جور ، به تنهائی بر خود و افراد یا ملتی حکومت نمی نمایند ، بلکه این فرد فرد مردم اند که پیدا و ناپیدا در هزاران طریقِ دانسته و نادانسته ، و هم در فاصله زمانی و مکانیِ دور و نزدیک ، آنها را مدد می دهند ، و به این گونه در پنهانی های خود آشکارا مدیریت می نمایند .

و نیز تا آنجا که

گاه کیفیّتی در چهره ، از تبسّم یا تمسخر ، از حق شناسی و تحسینِ بجا و بیجا ، سکوت یا اقدام ، همه آزمونی در ساحت آفرینش در دستگاه پرعظمت کبریائی ، و مدیریّتی در مسئولیّت بر خود و دیگران است . کما اینکه زمانی نافرمانی از اولیاء حق و ناسپاسی از نعمات الهی ، همه در ابعاد خود تشکّلی از آن است که جان ما را در محاصره دارد و پی آمدها را به دنبال .

اما سکون و آرامشِ انسان های والا ، جز در بُعد الهی که همه صداقت و حقّانیت است تحقّق نمی یابد ، و جمال و زیبائیها ، جز در جَلَوات رحمانی خلاصه نمی گردد . آنها قرون و اعصار را در گذشته و آینده در پیش رو ، و به روشنی ها و زیبائی ها اشرافِ ملکوتی دارند ، کیفیّتی که هر جزء آن ، جزئی از مدیریّت در مسیر تکامل است ، بُعدی از رضا و تسلیم در مقابل حق و ارتباط و اعتصام و استقامت در پیروی از قادر متعال تبارک و تعالی .

گاهی در کیفر گناه ، ابتلاء به ریاست و مدیریت دست می دهد با پی آمدهائی که در اَضعاف مُضاعف دارد ، و آدمی با عدم صلاحیّت ، داوطلب ریاست و مشتاق مقام و منصبی می شود ، همان گونه که واجدِ صلاحیّتی ، از قبول آن شانه خالی نماید؛ در هر دو صورت باید به خداوند تبارک و تعالی پناه برد که چنین اندیشه ای در ذهن نیاید ، و چنین وسوسه ای در دل صورت نگیرد ، که مشخّصه ای در

دوری از خدا و نمونه ای از سلطه شیطان و غلبه نفس امّاره است .