جلوه های نور صفحه 115

دقایق عمر وقتی همچنان و بی مهابا می گذرند ، فرصتْ مفهوم منطقی خود را از دست می دهد ، و انسان از صعود کاذب و معمولِ نفس امّاره ، در شتابِ سقوط قرار می گیرد؛ مانند آن خلبانی که دیگر هیچ فاصله در سقوطِ تا زمین ندارد ، و آن کشتی نشسته ای که در آخرین تکان کشتی در حال فرو رفتن است ، و دیگر نه از آن و نه از این و نه از هیچکدام خبری نمی رسد . آخرین لحظه عمرِ همه ، همین گونه است ؛ حالتی که معاینه مرگش نامند ، تنهای تنها ، در یَدِ بیندیشد از این همه عمری که نظاره گرِ به غارت دادنِ

آن بود ، با آن همه توانائی که داشت امّا کَلاّ !

وقتی بی اندیشه از کائنات به کناره می رویم ، به سوی پایانه اندیشناکی در گذریم ، شتاب زده و نگران به هر سو می نگرد ، ولی فقط خدای تعالی را در مقابل خود می بیند ، و دیگر آن همه گردنکشی ، عصیان و اِنکار ، امکانِ بروز ندارد ، و فقط راضی بودن به رضای الهی است که در همه موارد باعث امیدواری است ؛ رضا دادن با تمام وجود ، به آنچه که خدا بخواهد ، و آماده برای تحمّل همه عذاب ها که در حکمت ذات ذوالجلالی است ، تا آنجا که دیگر رنگِ عصیان زدوده شود ، و نسیم حیات بخشِ رحمت الهی وزیدن گیرد ، و الا ، ناامیدْ عاصیانِ می رسد آنان را تا خاتمه کار باشد و نه زندگی که زندگانی باشد .

در این نظمِ آفرینش ، آن توانائی واقعیّت دارد ، که با یاری و در عینیّتِ حول و قوّه باری تعالی شکل پذیرد و در امید به حضرتش حرکت را به سوی او جهت دهد که

س ه 23/12/70

دروغ

دروغ در سخن ، نوشته ، ایماء ، اشاره و رفتار امکان بروز دارد ، خواه در اصطلاح راست گفته شود ، و دروغ باشد ، و لذا نمی تواند بر صداقت نیز منطبق باشد ، و کمک به آنان چه به راست یا دروغ ، در واقعیت ، زور و دروغ است .

شرک و کفر و نفاق و هم ریا ، از آن این همه ناشگون اند که آبشخور از دروغ دارند؛ اگر صداقت

بود ، شرک و کفری نبود ، و نه نفاق و ریائی ، و در آن روز که از مرصادِ مرگ پرده به کنار می رود ، همه همان بودند که هستند .

دروغ های رایج در جامعه ، چه در کسب و کار ، و یا به صورت چاشنی های هنری در اشعار و نمایشات و داستانها ، فرهنگِ ریشه ایِ جامعه را شکل می دهد ، شگردی شیطانی ، که به تدریج واقعیّاتِ آشکار و قابل فهمِ همگانی را به زیر سؤ ال می برد ، و آنها را در کنار شک و ابهام قرار می دهد ، و گاه سالها طول می کشد تا اصلی مسلّم در باوری لرزان ، اثباتِ اندیشه شود . کودکان در آن هنگام که در احتمال به دروغی به فکر فرو می روند ، نهال بی اعتمادی را جایگزین آن همه صفا و صداقت کودکانه می سازند ، مبنائی که دنیا و آخرت خود را بر آن پی می نهند .