جلوه های نور صفحه 15

مقدّمترین مرحله این واجب الهی اِعمال آن در سرزمین وجودی خودمان است ، دنیائی ناشناخته از عظمت ! با آن همه نوسان احساسات ، عواطف ، غرائز و هم وسوسه های ویرانگر . لذا در رسیدن به سُلطه رحمانی بر اعجوبه نفس ، باید خود را به پایگاه تفضّلات الهی و الهامات ربّانی برسانیم که اگر نه این گونه باشد ، چگونه خواهیم توانست بر دیگران مؤ ثر باشیم ، گو اینکه نباید امید تاءثیر و استمرار عمل را از دست بدهیم .

هر قدم و کلام ، هر توجّه و تذکّر ، در بُعدی از امر به معروف یا تجسّمی در عکس آن است ، لذا می تواند باقیاتی از صالحات یا سیئات باشد ، و در همهمه این همه عمل و عکس العمل ، که بالاخص در امر به معروف و

نهی از منکر است ، از خداوند متعال کمک می خواهیم که در جزء جزء مسئولیت ها ما را مدد فرماید ، و بر تحمّل ما بیفزاید آنجا که در عظمت و کبریائی حضرتش اندیشه می نمائیم و هم بر رحمت واسعه خود ، آنجا که از عدل او اندیشناکیم .

س ه 11/6/62

توبه

دانشِ آنچه که فلاح و رستگاری ما در آن است و هم آنچه که تاءیید پروردگار عالمیان را شامل است ، مشخّصا از هر چه گرانبها ، گرانبهاتر است ، چرا که این گونه دانش ها باعث بیداری و در نتیجه باعث فاصله گرفتن از هر چه زشتی و آلودگیها می شود ، چه هر چه هست گناه و آلودگیهاست که ما را به سقوط در منجلاب منتهی می شود ، و هر چه هست گناه است که آئینه فطرت آدمی را به کدورت و تیرگی می کشاند ، و باز هم گناه و معاصی است که آدمی را از فیض عُظمی و درک حقایق باز می دارد .

و اما توبه ، بازگشت به سوی خداوند تبارک و تعالی است ، آنگاه که ندانسته ، فردی مرتکب معصیت شود و وقتی متوجّه شد پشیمان و نادم شود و بلافاصله توبه نماید و دیگر به آن گناه برنگردد و مرتکب نشود؛ به این توبه ، توبه نَصوح گویند ، و آن گاهی که یکی از ایشان را مرگ فرا رسد ، گوید الان توبه کردم . . . ) . (16)

حضرت مولای متقیان می فرماید :

((اَلْمُذْنِبُ عَلی بَصی رَه غَیْرُ مُسْتَحَقّ للعَفو))

(گناهکار مطّلع ، مستحق عفو نیست ) . (17)