جلوه های نور صفحه 24

پرده رها شود ، در واقعیّتِ مقتضی به خود قرار خواهد گرفت . بنابراین ، در حال حاضر ، هر کس به نسبت صفا و خلوص و تقوائی که در اوست دارای درک غیبی است ، و چه بسا افراد وارسته که قبل از مرگ ، جای خود را در آن جهان می بینند ، آن عالَم که در حال حاضر و معمولی غیب است . در روایت دارد که هر وقت خداوند به مؤ منی اراده خیر کند و بخواهد بصیرتش را زیاد کند از جایی که امید ندارد برایش کارسازی می کند ((مِن حَیْثُ لا یَحْتَسِب )) (تا پی ببرد به این که غیب در کار است ) . (41)

وحی

وحی از امور غیبی و در ارتباط خداوند تبارک و تعالی با موجودات و دارای مراتبی چند است ، گاه خطاب زنبور عسل برگیر از کوهها و درختان خانه هائی و نیز از آنچه برافرازند سپس بخور از هر میوه ای و راههای خدای خویش جز این نیست که من بشری مانند شما هستم که وحی شد به سوی من که جز این نیست شیر بده پس موقعی که برای او در هراس افتادی در دریا رهایش کن ، نترس و اندوهگین مباش ، او را به تو باز می گردانیم و او را از پیامبران قرار می دهیم ) .

پس کیفیّتی از سخنان رب العالمین وحی می باشد ، و در بُعد انسانی آنجا که تبلیغ و ارشاد متروک مانده ، و از جهات مختلف لازم باشد ، انجام می پذیرد ، و همیشه لذا قوام و هستی ذرّات کائنات در ارتباط

با خطاب و وحی حضرت سبحان است جلّ جلاله و وسوسه های شیطانی فقط در مطرودینِ از گناهکاری کاربرد دارد .

س ه 2/10/62

شکر

حمد و سپاسِ خداوند تبارک و تعالی حاکی از اندیشه رسا و نشانه شرک ناپذیری انسان از نظر قرآن کریم است ، آنجا که در گستره نعمات الهی ، که به شماره نمی آید سپاس خداوند و اعمال سپاسگزارانه اعضاء و جوارحِ بدن ، جریانی حیات بخش است که جسم و جان را طراوت می بخشد .

در هر نماز بعد از نام مبارک پروردگار ، نخستین کلام ، حمدِ قادر متعال است که بارها در هر شبانه روز تکرار می شود و ماهها و سالهای عمر را در بر می گیرد ، و در کنارِ آن همه کلمات طیّبه ، به زندگی ارزش و بهاء می دهد .

انسان ها نیز وقتی به یکدیگر کمک و احسان می کنند و یکدیگر را ارشاد می کنند ، ایجاد حق می شود ، و این حق را ، در صورت الهی بودن ، باید به نوعی جبران نمود . ولی اگر آن حقْ الهی نباشد موجب حقوق نمی شود ، فی المثل اما در اداء حقوق انسان ها نکته ای است که باید به آن توجه نمود ، و آن اینکه همه سپاس ها از آن خداوند تعالی است ، که مسبب الاسباب و قادر مطلق است ، و بندگان وسیله اند و تشکّر از آنها مرحله ای حسّاس است که شیبی لغزنده به سوی شرک دارد ، لذا سپاس از آنها نباید استقلالی باشد ، مثل اینکه بیمار به طبیب معالج بگوید که اگر