جلوه های نور صفحه 30

س ه 9/12/62

شنیدن

شنیدن خود نیز عَقَبه ای است در امتحان ، که گذر از آن به سلامت ، نه آسان نیست ، بلکه کشتزار ذهن را دانه ها در منقار دارد . آن شنیدن ها که روح را به تیرگی می کشاند و هوس را می آراید و نهال گناه می نشاند را ، چگونه می توان در مقایسه با کلمه طیّبه منکِر بود ، صدای پیامبران گوش را فرا می گیرد و جان از آن نشاءت می یابد ، و بر ظلماتِ ذهن نور می پراکند ، پس باید و یا آیا نباید که بدانیم آنچه را باید بشنویم گوش فرا داریم ، و آنچه نباید که ، تا جان را از آلودگی حفظ نمائیم .

کند ، و هم اینکه نه دروغی در آن شنیده می شود ، آنجا ، بهشت خدا ، که مظهر کمال و جمال و صفا است ، از آلوده شنیدن ها مبرّاست .

(اگر آنان را به هدایت بخوانی ، نمی شنوند ، و می بینی که به تو می نگرند ، ولی نمی بینند) . آنان می شنیدند ، می نوشتند

، حفظ می کردند ولی نمی شنیدند ، چرا که جان آنان روح آنان ، قلب آنان ، در حجاب از شنیدن بود و بر خسران آنان این همه می افزود ! و چون پیامبر در لقای خدا از آنان چهره پوشاند ، همه را نادیده انگاشتند ، که ندیدند ، چرا ؟ که گناهکاران توانِ دیدن را از کف بدهند ، و به راه خود رفتند که می رفتند ، و در وَیْلی رها شدند که می کندند .

پس آنچه صلاح ماست که بشنویم و از آن جانِ ما نقشی گیرد و به اوج نشیند ، جز به یاری پروردگار میسّر نیست که او صراط مستقیم است ، که شنیدن ها را هم که بر آن محور باشد مشخص می نماید که در صدر متن از آن تبرّک جستیم که (آنچه را که علم به (صحّت ) آن نداری پیروی مکن که گوش و چشم و دل مسئول اند) . (44)

س ه 14/12/62

نگاه

در نگرش انسان ها به عظمت خلقت ، و سکون و آرامش حاصل از تسلیم در مقابل این همه شکوه آفرینش ، همه و همه مدد الهی در معرفت و توجّه به حقایق است ، آنجا که خداوند تبارک و تعالی اما کمالِ جذّابیتِ بدایعِ خلقت ، در طهارت و معصومیّتِ ناظر به رابطه است ، و دیدن زیبائی ها در کودکی که با معصومیّت تواءم است ، شیوائی دیگر دارد و همیشه در ذهن باقی می ماند و مشام جان را نوازش می دهد . اما هر چه بر سنین عمر عاری از تقوی افزوده می شود ، کدورت گناه