جلوه های نور صفحه 50

س ه 25/7/63

سرنوشت

سرنوشت در آدمی ، آمیزه ای از قضا و قَدَر الهی و انعکاسی از چگونگیِ وجودیِ شخص است . در کیفیّتِ وجودیِ شخص ، آنچه مسلّم است این است که انسان در مقابل پاکی و طهارتِ نفس ، عکس العمل موافق دارد که منشاء آن همان فطرت پاکِ توحیدی است ، در تاءیید این طینت همگانی حتی ناپاکان هم تظاهر به طهارت دارند و از تظاهر به این خصیصه که جذبه عمومی دارد سود می جویند .

سرنوشت با ظرافتی خاص که دارد راهنمائی به معبود یگانه است ؛ فی المثل ، در آنجا که انسان اراده به انجام کاری دارد و حتم به انجام آن دارد ، چه بسیار که در آن می ماند ، و هم که چه بسیار مشکلات لاینحل به کیفیّتی خاص و به سادگی حلّ و فصل می شود عزم ها و گشوده شدن گره ها خدا را شناختم ) . (63)

در سرنوشت ، کش و قوس های زندگی و حالات و حرکات و رفتارها ، سخن هائی است که فیمابین خالق و مخلوق در تبادل است و مهمترْ سخن اینکه انسان درک می نماید که در اندک زمانی قبل ، نبوده ، و در اندک زمانی بعد ، نخواهد بود ، او در این توجّه رو به خدا دارد که او را خلق کرد و بر هر چیز قادر است .

این درکِ صحیح ،

خضوع می آورد ، توکّل می آفریند و به قیافه ، سیمای زیبای تفکّر می دهد و او رضا می دهد به آن که رضا و تسلیم می دهد .

حالتی این گونه ، خود سهم بزرگی از همه نعمتهای الهی در سرنوشتِ انسانی وارسته است و این از آنجاست که همه سخن ها به جان و نفس برمی گردد و آن که در این نقطه ابتدائی و انتهائی به توحید رسید خود را به همه عظمت ها رسانیده است ، او باید لبخند زند و باید شادمان باشد به آن امید که دیگر از آن و از این همه شکوفائی جدا نگردد ، و به این امید که دیگر آلودگیها او را نیالاید و در رضای الهی شوقِ رضا سردهد که این خود کفایت از همه چیز است و همه فضائل را در بر دارد؛ خون و آتش در این گونه سرنوشت ها پیک سعادت است ، شادی و اندوه ، با همه هر چه درآن است ، با نفس های آنهاست ) از حضرت احدیّت جلّت عظمتُه بخواهیم که توهّمات نابجا را در هر مورد از ما دور فرماید و بر بصیرت و فهم ما بیفزاید و همیشه ما را بر صراط مستقیم دارد .

س ه 4/8/63

فردا (قیامت )