جلوه های نور صفحه 62

بِسَخَطِهِم وَ تَقَرَّبُوا اِلَی اللّهِ بِالتَّبَاعُدِ مِنهُم ))(71) (با بغضِ مردم گناهکار به خداوند تقرب جوئید و با آن ها با قیافه عبوس برخورد نمائید ، و رضایت خداوند را در خشم به آنها طلب نمائید و به خداوند تقرّب جوئید با دوری از آنان ) .

اگر دل به کینه و نفرت از گناهکار نداریم ، از آنان خواهیم

بود و اگر بر آنان چهره دُژَم نداریم از سنگهای دوزخ شکافته شود) .

آری ، پندارِ مؤ من به گناهکارْ در مقامِ انکار ، او را عبوس می نماید و آسمانِ گرفته سیمایش براستی نوید عذاب می دهد و آن هنگام که حدودِ الهی اِعمال شود شکُفتگی به او باز می گردد . و این حالتِ خدائی ، سزاوار مردان خدا و طلیعه ای از تقرب آنان به پروردگار است ، همان گونه که مهربانی در راه خدا خصیصه ذاتیِ مؤ من است .

اندوهِ مؤ منی فاصله های دور را طی می کند و مؤ منی دیگر را به غم می نشاند ، فرح و انبساطی به ظاهر بی علّت ، غایتی از شادمانی مؤ من دیگر است که بُعدِ زمان و مکان نمی شناسد ، و این واقعیّاتِ ملموس و مکرّر ، همانند نسیمی است که فاصله ها را کنار می زند و بوی بهشت می آورد چه آنان که در جوار رحمتِ الهی در قرب اند در برکتی از اِشراق بر چه بسیاری دیگرند که والسلام علی عباداللّه الصالحین .

س ه 1/3/64

الفبای عبادت

الفبای عبادت : در پیرامون اند ، که عارف و عامی را به آن شناختی فطری است ، الفبائی که گاه جمادند و در مَقام پاسخْ فرارویند ، گاه رنگ اند که معانی را در هم می آمیزند ، آنجا که صدایند و این همه اند ، آنجا که تاریکی و روشنائی ، مرگ و زندگی ، خواب و بیداری که همهْ هدفِ عبادت را در ضمیر دارند ، ولی لازمه درکِ آن ، محتاج سلامت و آرامش است تا کلام

نلغزد و جمله به معنا نشیند .

فردا جدا از شما)) . (72)