جلوه های نور صفحه 66

و از آنجا به کشته های به پشته در آمده آنان عبور نمائیم و در هر قدم از آنان بپرسیم که چرا چنین کردند ؟ چرا از پل صراط توحید که از موی نازکتر است این گونه و بی مهابا به جهنّم لغزیدند ؟ چرا از طاغوت ترسیدند ؟ و در کنار ورق ها و بطری ها به دوزخ کشیده شدند ؟ چرا حتّی یکبار در عمر نمازی به توجّه بجا نیاوردند ؟ و این همه رفتند تا پایان به شومی ها رسیدند ، و از آنان بخواهیم تا خودْ انسانیّت را تفسیر نمایند و دژخیم را معنا !

و به شیخ نشین های اسلامی برویم و بپرسیم که چرا نام اسلام را بر خود به بی بهائی سپردند ، و به دنیای ایمان اجازه ورود ندادند ؟ و به دیار سکوت ها برویم و از این همه مردمِ دنیا بپرسیم که چرا فریاد نکردند ؟ با این همه که دانستند و شنیدند و دیدند ، و چرا یاری نکردند ؟ با این همه که دانستند و شنیدند و دیدند ، و از آنان بخواهیم تا انسانیّت را تفسیر نمایند و دژخیم را معنا !

س ه 31/4/64

صلح

در برخوردها و جنگ

ها و اختلافات ، از صلح معنائی به آرامش و آسودگی تداعی می شود ، و اغلب ، اندیشه در مقابل سخن صلح ، در توهّماتی به دور از صلاح اندیشیِ واقعی است ؛ چه شدّتِ جنگ ، دورنمایِ صلح را ، اگر هم که سرابی باشد ، چه بسیاری را به اشتیاق وامی دارد ، و در این رهگذر اگر پشتوانه الهی و آشنائیِ خدائی در رهنمود نباشد ، زمزمه ها به فریادِ راحت طلبانی که همیشه در گوشه ها به ترصّد خزیده اند بدل می شود و چه بسیار ذهن های لرزان را به انحراف می کشاند .

فریاد صلح ، در آنجا که جنگ بایسته است ، خروش گناه است و امواجی در نهایت به قیامت دارد ، چه مبنائی است که مفاسد و جنایات و بی حرمتی ها را به یدک می کشد .

در آنجا که یک طرفِ دعوا از مؤ منین و آن جانبِ دیگر جماعتی از مفسدین و منافقین و کفّارند و سخنها به فریب دارند ، سخنِ صلح کلامی سؤ ال انگیز است ، چه هم اکنون افق های دوردست ، سرزمین های اشغالی را به تنبّه و تجربه دارد .

صلح با مهاجم و چه صلح با مزدوران و منحرفین در صدر حکومت ، هر دو صلح با ناصالحان است و از صحّتِ شرعی و واقعیّت های اعتقادی اسلامی به دور است .

بودند ، اندک نسیمِ اختلاف ، قدرتِ از هم پاشیدگی داشت ، لذا در کیفیّتی آن گونه ، اولیاء واقعیِ امر ، در عین نظارت مستمر ، گاه شرعی می دانستند که با ستون صلحی اضطراری ،