جلوه های نور صفحه 70

س ه18/5/64

خوابِ زندگی

کیفیّت زندگی ، به علّت محدودیّت در ابعادِ درک ، آگاهی یا بیداریِ مطلق نیست ، و جز مردان والای خدائی که در نور حکمت الهی به راستا قدم بر می دارند ، آن که اظهارِ وجودی در فهم و درک کلّی نماید ، خود ریشخند شده ای بیش نیست ، و این توهّم ریشه

در معاصی دارد که نورِ فهم و حکمت الهی را از او باز داشته است .

خواب زندگی خوابی در کمال بخشیدن به صداقت در آزمون زندگی است ، و ابلاغ و انذارهای الهی پرتوهای تعادلی و تکاملی آن هستند ، و آنکه به خود نیاید از آن است که معاصی او را در قید دارند نه کیفیّت زندگی ، تا آن روز که همه را روزِ بیداری است و آن بیداری و آن روز ، روز مرگ است که پرده ها به کنار می رود و انسان متوجّه که اگر از آنچه می دید و می شنید به مشتاق لقاء پروردگار را دوره زندگی ، رویائی از واقعیّت است که اعمال حیاتی و عبادی را در آن تا بیداریِ مرگ انجام می دهد و آن هنگام که بیدار می شود امید و ایمان را در کنار هم می بیند و اعمال صالحه را در تاءیید آن ، چه او دانسته است که خوابی در حفظ مسئولیت و در حدِّ وجوبِ تکالیف داشته است نه بیشتر ، و این همه در حدّ و اندازه ای حکیمانه در تقدیر آفرینش است ، آن که سخن به صواب دارد و اندک شعوری نیز ، چنین است و آن که بر راه است ، در خوابِ زندگی نیز انحراف ندارد و آزمون زندگی در حالتی این گونه ، کمال است ، تا شاخصِ آزمون را تراز بر واقع باشد لذا عمل کننده در خواب زندگی را عمل بر راستای باطن است ، و منتها و مبتدائی در تطابق با واقعیّت دارد ، و آنچه که با او در جریان

است همان است که هست و هم در حدّی خود آگاهانه که مکلّف به آن را در حدّ وُسع است . فی المثل در خوابهای هیپنوتیسمی ، معمول را پاسخ به حقیقت است و علی الظاهر آنچه را که انجام می دهد در طاعتی است خالصانه ، و آنچه را که اطلاع دارد به حقیقت پاسخگوست ، و این بازتابی خواب خواستند اما آنکه رؤ یا به دروغ گفته بود را نیز تعبیرْ صادق آمد ، چرا که او پنهانیِ ضمیر خود را پنهان از خود و ناخود آگاه بر زبان راند ، در همان حال و در همان بیداری که خود پرده ای از ضمیر باطن بود .

هم یقینش کامل است ، مولود کعبه است که فرمود : ((النَّاسُ نِیَامٌ وَ اِذَا مَاتُوا اِنْتَبَهُوا))(77) (مردم در خواب اند و وقتی مردند بیدار می شوند)للّه .

س ه29/6/64

منیبین الیه

آنگاه که اندیشه به بن بستِ اوج می رسد و فراخنائی در محدوده ندارد ، عبد به معبودْ قلبی به نیاز می برد ، گنجایشی در گسترش و آرامشی در صفا و سکون یابد ، و در این عرفانِ عارفانه ، ارتباط بنده با خدایش در هاله ای ربّانی شکل می گیرد و در ابدیّتی به واقعیّت خلود می یابد ، این از آن است که ناله در رابطه با خدا از فطرتِ توحیدی است و می رود تا حجابِ خودباوری را پاره کند ، چه واقعیّت وقتی در پرده است ، دیدن را درکِ واقع میسّر نیست ، و انسان هائی که اغلبْ کلام را بی نقص نمی گویند ، و اندیشه را بی تباهی نمی پرورانند