جلوه های نور صفحه 77

وقتی به موجودیّت توجّه شود ، به اینکه نبودیم این همه ، و می رویم بزودی ! به زیبائی ها و شگفتی ها ، به حیات و مَمات ، به جوانی و شوق ، به یاءس ها و فِسُردگی ها ، و به همه آنچه که می نگریم که باید با عبرت بنگریم ، در جمع ، همه را مرکزیّتی است که سرآغاز و منطبق بر واقعیّت است . آن نقطه ای در نورانیّت ، در اخلاصی مخلصانه ، و قلبی سلیم است ، آنجا ، سرآغاز است و مسیری که هر کس را گذر از آن لطفی از تقدیر است و رحمتی از رحمان جلّ جلالُه .

و تفسیری از آن به زبان قرآن ، و هر آن کس که از این سر آغاز به تجاهل رود ، بر خود تغافل کرده است ، دیگر او چه می تواند که بکند ؟ و چه خطائی را نمی تواند که نکند ؟ که خیری هم از او به نامه نیاید ، و بشارت بر او نیز انذار است . او خود بر خویشتن چنگال کفر فرو

برده است ، و از آن همه گسترش و ذکر و باور ، در تنگنای اِعراض ، با اسراف و تبذیرِ عمر ، و گناهان ، خود را تخدیر نموده است .

آری ، سرآغازی بر واقعیّت و در استمرار ، او گفت که خدا را می پرستم فقط ، و این گونه کرد ، بر بُتان یورش برد ، و بر بت پرستان کرنش نکرد و از خروش آتش نخروشید !

او گفت که خدا را می پرستم ، و این گونه کرد ، و در آن دنیای نامردمی ها جوانمردِ خدائی را کارد بر حلقوم نهاد و معطوفِ عواطف نشد ، چه او را سرآغازی بر واقعیّت بود که در استمرار آن نقصی حاصل نیامد .

((اَللّ هُمَ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلْن ا زَیْنا لَهُمْ وَ لا تَجْعَلْن ا شَیْنا عَلَیْهِمْ اِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدی ر)) .

س ه 20/12/64

رحمت

رحمتِ پروردگار را مَنظَر ، منظره پرهیزگاران است ، که هم نعمتِ رحمت است آنان را ، و هم ابتلائات و رنجها ، تا الهی است ، آنان از نعمات رحمانی در راه کمال به او بهره می گیرند ، و در گرفتاریها به نعمت صبر دست می یازند و در کیفیّتی این گونه ، رحمت پروردگار را به معنا می نشینند .

در حالی که نقمت ، منظره بزهکاران است که آنان را نعمتْ استدراج ، و ابتلائاتْ عذاب و مقدّمه عقاب است ، و این شومی از آن است که دل با خالق به خلوص ندارند تا از جز او خلاصی یابند ، و راه به والائی سپارند ، چه صفای