جلوه های نور صفحه 88

س

ه 24/1/66

فرقان

(ای آنان که ایمان آورده اید ! اگر برای خدا تقوا پیشه کنید در شما فرقان (نیروی تشخیص حق از باطل را) قرار می دهد . . . ) .

فرقان ، موهبتی غیبی و درکی پنهانی است و در نتیجه ، مرحله والائی از تکاملِ انسان در شناخت و ارتباط با خداوند تبارک و تعالی است ، امدادی نهانی که ، به وضوح ، پیوند آن با تقوای الهی قابل درک است ، و هم رحمتی است مشخّص ، در مرز غیب و شهود ، انسانی را که محتاجِ ادراکاتی این گونه بالا در سیر اِلی اللّه است .

آنچه در راه لقاء ، گنگی و سنگینی می آورد ، رَوَند یک بعدی آن بر مبنای ظاهرنگری است ، پنداری این گونه در شناخت ، به هم بافته ای از بیراهه پیمائی ذهنی و در هم آمده ای از ادامه آن است ، لذا در سخن های خدائی حق این است که واقعیّت های غیبی به عینیّت نشیند ، که شهودی این گونه ، عروج به فراخنای قداست ربّانی و به دور از تعارضات نفسانی است ، آنجا که آدمی می بیند و می شنود و درک می نماید ، و این همان فرقان یا نیروی تشخیص حق از باطل است که بر او افاضه شده است . پس فرقان در آدمی هاله و تجلّیِ اصلی دیگر است و آن درکِ عینیّتِ غیب و لمسِ دست پروردگار در همه امور است .

لذا یک سخن کامل برای خدا ، یک نوشته کامل برای خدا ، و یک عمل کامل برای خدا ، همه باید در

رابطه ای گویا با دو اصل غیب و شهود و در غایتی از بلاغت و رسائی باشد ، تا ذهن را با شک و شبهه درهم نیامیزد که زدودن بَعدی ذهن از شبهات ، از فهماندن قبلی آن ، در واقعیّات یقینی ، مشکلتر است ، چرا که کدورت های دوزخی همیشه با سماجت و لجاجت و حماقت همراه است در حالی که در واقع ، عینیّت غیبی خود در شهود بیشتری از مظاهر مادی حیات است ، و این اگر همچنان قابل درک باشد که هست ، نمودار حقیقت نگری بیشتری است که باید باشد ، چه همه هر چه هست را فراگیر در احاطه خود دارد .

پس آنچه از غیب به درک می آوریم از کف ندهیم ، با شهدای شاهد ، همیشه سخن بگوئیم ، و با خداوند تبارک و

س ه 27/3/66