جلوه های نور صفحه 95

این کیفیّت اگر چه ممکن است لحظه ای باشد ، ولی در معنا ، گاه فراگیرِ عمر است ، چرا که ، اتّکاء بر خود ، گونه ای از خدا بریدن و تکیه بر دیگری است که مانند همه شریک قرار دادن ها ، فاقد واقعیّت است ، چه من و ما و همه آنچه هست را ، خداوند تبارک و تعالی در حیطه اراده و مشیّت خود دارد ، و در مقاطع انحرافی نیز ، الطاف رحمانی است که هشدار دهنده و بازدارنده بندگان مخلص است تا به خود آیند و بر واقعیّت توجه نمایند .

العُقُود))(99) (خداوند را به گاه فسخ عزیمت ها و گشوده شدن گره ها شناختم ) .

در واقع نظرگاهی در شناخت پروردگار است آنجا که آدمی ناظر بر تصمیم های شدید و غلیظ و محکم است که به نتیجه نمی رسند ، و هم آنجا که در مقابل گره های کور که گشوده شدنی نیست ، ولی به خواست خداوند تعالی گشوده می گردد ، و مشکلات لایَنْحَل که به خواست الهی در آن گشایش حاصل می شود .

اینک از کلام پروردگار مدد می گیریم که همه در مدد او هستیم ؛ می فرماید : البته درباره چیزی نباید بگوئی که فردا آن را انجام می دهم مگر

(با گفتن ان شاءاللّه ) اینکه خدا بخواهد و یاد کن خدایت را آنگاه که فراموش کردی .

این سنّتِ حسنه در نیکان گذشته نیز جاری بود ، آنجا که حضرت اسماعیل در پاسخِ پدر می گوید : ای پدر انجام بده آنچه را که به آن امر شدی للّه للّه (در قربانی من ) که ان شاءاللّه مرا از صابران خواهی یافت بزودی ؛(100) و آنجا که موسی در سخن با خضر می گوید(101) و آنجا که شعیب به موسی می گوید(102) و در سوره مبارکه فتح که پروردگار متعال خود (در توجه بیشتر) بیان می فرماید . (103) اما مرحله بعدی در سُکر موفقیّت هاست ، و در مالی اندوخته است و خود را بی نیاز می پندارد و . . . در این موارد آن مالک دو باغ زیبا و خرم ، در سوره مبارکه کهف ، بهترین نمونه است ؛ او که از یاد خدا غافل و جذب خرّمی و زیبائی و شادابی آنها شده بود می گفت گمان ندارم قیامتی برپا شود و اگر به سوی پروردگارم باز گردم بهتر از آن خواهم یافت ، و باری دیگر که وارد باغ شد همه را از بین رفته دید و نیست مگر اینکه از خداست )للّه .

س ه 26/10/66

کلمه

آنچه معنا را در ذهن می آورد کلمه است ، که گاه با زبان ، گاه با نوشته ، گاه با اشاره و زمانی در تداعی و غیره شکل می یابد .

در افاضاتِ رحمانی ، کلمه بصورت آیه ، الهام ، وحی ، عبرت و ظرائفی سبحانی است . اگر نتوانیم چون سلیمان