جلوه های نور صفحه 96

القائات شیطانی و شیطان های انسانی ، به گونه انحرافی اِعمال می شود ، که گاه در مسیری مستقیم مدتی همراهی می کند تا غفلتا تغییر جهت دهد و در گردابِ گناه یا اشتغالات ناشگون حرکتی متوقف از تعالی را ناظر باشد .

اذن پروردگارش هر لحظه ثمر می دهد ، و سخن پلید به گونه درختی آلوده و برکنده از زمین است که قرار و وقتی ابر می بارد ، سیل می خروشد ، و آتش زبانه می کشد ، همه در امر خدا ، و بیان خدا ، و کلمه خداست ؛ همان گونه که چشم می بیند ، زبان سخن می گوید ، قلب می طپد دریا را هفت دریای دیگر مدد دهد که (مرکّب شود در نوشتن ) کلمات الهی پایان نمی یابد ، و خداوند حکیمی مقتدر است . (104)

مردمِ بهشتی که در مقامِ قربِ الهی ، خالی از دغدغه خاطرند ، آنچه از نعمات رحمانی را اراده نمایند در دسترس خواهند داشت ؛ اینک ما نیز با اندیشه های پاک و تسبیح و تهلیل ؛ در بهره وری از نعمات آن جهان برای خود ، فرصت زندگی داریم ؛ به سوی آنجا که فرشتگانی موکّل این امرند ، تا با توجّه و تذکّر و تکرار کلمه های رحمانی ، جان خود را هم اکنون صفا بخشیم ، و نعمات آن جهانی را با هر کلمه طیّبه ای افزون تر سازیم ، و به این گونه بکوشیم تا تجسّمی از کلمه ای طیّبه باشیم و آن کس که بر ما می نگرد ، بر او ایمان تداعی شود و نور و

روشنی و طهارت معنا گردد .

س ه 8/11/66

طعام

نَفْسی باید بنگرد که برای فردایش چه پیش فرستاده است ) .

اهمیت غذا تا آن حد بالا است که قادر متعال به توجه و دقّت بر آن تاکید می فرماید ، همان گونه که امر به توجّه می دهد هر نَفْسی را که بنگرد برای فردایش چه بلکه هم طعامی است که صرف بدن می شود ، و هم طعامی است که روح از آن تغذیه می نماید ، کما اینکه قرآن کریم در آنجا که از غیبت نهی می فرماید ، اشاره دارد که آیا از شما کسی دوست دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد ؟ و نیز خورده شده از غیبت را برگرداند . در اینجا با اینکه غیبت از او صادر شده ، مع الوصف ، در انعکاس عمل ، جذب بدن او شد به صورت طعامی که خورده است . در این رابطه روشن است که گفتار نیکو و مواعظ حسنه نیز در شخص گوینده تاءثیری مستقیم دارد ، لذا نماز ، دعا و ذکر به نسبتِ طهارت و حضور ذهن ، غذای روح است ، و در موردی که سخن گوینده ای را اصغاء می کنیم ، وارستگیِ سخنگو و یا عدم وارستگیِ او را نباید از نظر دور داشت . بنابراین با گفتن ، شنیدن ، دیدن ، اندیشیدن و انتخابِ محیط زندگی ، روح خود را تغذیه می نمائیم ، کیفیّتی که در عین حال در بدن نیز مؤ ثر است ، چه وقتی گفت و شنودِ ناخوش چهره ما را در هم می فشارد ، نمودار فشار

بر اعصاب وعضلات و همه بدن است که گاه تا مرگ پیش می رود ، و در مقابل ، کلامی زیبا و آوائی ملکوتی غذای روح است که چهره را شاد و عروق و اعصاب را آرامش می دهد . خوراکیهائی که از آنها تغذیه می نمائیم نیز در جسم و جان اثری متقابل دارند ، حلال آن به گونه ای و حرام آن به گونه ای دیگر مؤ ثر است ؛ فی المثل شارب الخمر صبحگاهان که بر می خیزد ، همه تاریکی ، همه خستگی و همه فشار روحی حس می کند ، بدنی فرسوده و روحی پژمرده دارد ، و به عکس ، یک روزه دارِ باتقوی ، در غروبِ روزه و شبِ تهجّد ، همه از احساسی ملکوتی برخوردار است که بر لبش لبخند و بر قلبش نور امید می پراکند ، نورانیّتی که تا بر فلسفه حیات ابهامی باقی نمانَد .

کوه طور برای حضرت موسی ((علی نبینا و اله و علیه السلام )) دو نمونه از بُعد مکانی اند ، و از نظر زمانی ، ایام و لیالی متبرّکه ، زمان سحرگاهی و بین الطلوعین ، بُعدی ملموس از زمان اند؛ تا آنجا که شبی بهتر از هزار ماه است و پگاهی حال و هوائی به یاد ماندنی در جان باقی می گذارد .