جلوه های نور صفحه 98

خود فراموشی

آنگاه که آدمی در کیفرِ به خودفراموشی است ، به درک نمی آورد که کیست و چیست و از کجا به کجا در حرکت است . خیر و شر ، زشت و زیبا ، او را شناخته شده هائی ناشناخته اند . سرابِ لذّتها ، وی را سالها به دنبال خود می کشد ، و آرزوهای طولانی را شکل می دهد .

در کیفیّتی این گونه خوشی ها مجازی اند ، و کمال و زیبائی ، رنگ آمیزی هائی است بر تندیسِ پندارهائی بی هویّت . تبهکاران مگر نه که همه به این کیفر به عقوبت اند ! و ستمکاران مگر نه اینکه بر خود ستم روا می دارند ! ؟ تا آنجا که در بحبوحه لغزش های ذهنی ، در عظمت وجودِ خود فرو می ریزند ،

و در خودنگری ها از یاد خدا غافل می مانند که : ((مَنْ نَسِیَ اللّهَ اَنْس اهُ نَفْسَهُ)) . (105)

کمالِ انسان آنگاه به نهایت است ، که همهْ جمال خدا را ببیند و همهْ ندای خدا را بشنود ، نکبت های خودکامگی را از خود دور کند ، معصوم و کودکانه از عفریتِ گناه به سوی خدا بگریزد ، و محکم و پابرجا بر عهدِ الوهیّت مقاوم باشد ، ناقوسِ زمان ، او را نوای لقاء به سوی دوست باشد ، در این رجا که خوفِ آزمون ها را پایانی به خیر و شروع در سعادتی به ابدیّت گردد .

آن لحظه از حیات که در فراموشی از ذاتِ ذوالجلال ، و در فاصله از اتّکاء بر او گذرد ، خلاِ سقوط است ، و آن کلام و اندیشه که نه از او نشانی دارد ، لامحاله جز حرمان و خسران نخواهد بود .

او که پیامبری معصوم ، امینی مؤ من ، و رادمردی الهی و محبوبِ خداوند تعالی بود ! آری او ماند تا این کدورتِ دنیائی زدوده شود ، پس بر ما چه خواهد گذشت با بسیار لحظاتی به بلندای عمر ، که در غارتِ نسیانیم ، و مرغکِ جانِ ما را یارای پرواز نیست که پَرْ سوختگانِ فراموشی ها ، و بال شکستگانِ عصیان را ، کجا راهی به عروج تواند بود ! ؟

پس از همه به یکی بیندیشیم ، و به کانون نور و امید و رحمت الهی رو آوریم . آنجا دیار مؤ منین مخلص است که خداوند تعالی و ملائکه مقرّبین بر آنها صلوات می فرستند ، و فرشتگان رحمت

برای آنها استغفار می کنند ، که اگر فضل و رحمت الهی بر ما بال نگستراند مطلقا احدی از ما از قید این همه آلودگیها به طهارت نخواهد رسید ، و آنجا که باید مؤ منی کَیِّس باشیم ، ابلیسی مُبْلس خواهیم بود ، که دعای ما نیز از پژواک کردار و پندار ما شکل خواهد گرفت ، و بر علیه ما بر قلب و زبان ما جاری خواهد شد .

س ه 5/2/67