جلوه های نور صفحه 99

معجزه

معجزه ، امری خارق العاده است که به اراده خداوند تبارک و تعالی و یا با اذن حضرتش جلّ جلاله صورت می پذیرد ، و انسان یا هر موجود دیگری از ارائه آن عاجز است . چون تصرّف در شب و روز ، زندگی و مرگ ، آگاهی دادن از گذشته های دور و نزدیک و آینده چون بهشت و دوزخ . در شناختن حضرت احدیّت در احاطه واضحاتیم ، چه به هر امر ساده و معمولی وقتی توجه شود ، عجیب و شگفتی آور است و هم در روشنیِ خاص ، آیه و نشانه ای است بر وجود واجب الوجودِ مطلق جلّت عظمتُه . انسان و کارهای به ظاهر مهم که در انجام آن به توفیق می رسد ، خود نمونه ای از معجزه آفرینش است و آنچه هم که در صنعت آدمی است ، در واقع صُنع ولی وقتی مردمی گرفتارِ غوامضِ روحی و انحراف از باورهای صحیح اند ، و آنگاه که از قوّه درّاکه قوی برخوردار نیستند ، و در گره تمایلاتْ گرفتارِ غفلت از واقعیات اند ، لازم می آید که معجزه ای انجام پذیرد تا باعث

توجّه و تعمّق و تفکّر بیشتر ، و هم اتمام حجت گردد . و در رابطه با اصل اتمام حجت ، هم اکنون نیز معجزه ای گرانقدر در برابر داریم که امّالمعجزات است ؛ سخن می گوید ، خبر می دهد ، راه می نُماید ، از خوب و بد ، از بهشت و دوزخ ، از کفر و ایمان و هم از آن همه معجزات که گذشت ، همه را در همیشه زمان به شهادت دارد و آن کتاب خداست . نه یک نفر ، که همه موجودات از آوردن آیه ای مانند آن عاجزند . کلام الهی ، که حیات دارد و در حقیقتِ خود تجلّی می نماید .

گاه معجزه خواهی ، ریشه در بهانه جوئی ها و لجاجت دارد ، و هم تواءم با تهمت و افتراء و نسبت دادن معجزه به سحر و جادوست . لذا باید دانست که سحر و جادو ، القاءِ شبهات است ، و در آن از نقاط ضعف افراد استفاده می شود تا از توهّمات دروغین و القائات شیطانی ، دید و اندیشه را منحرف نمایند . مشهورترینِ آن چون گوساله سامری و سحر ساحرانِ فرعونی و ساده ترین آن چون نمّامی و سخن چینی ، همه را نتیجه و هدف جز تفرقه و فساد نیست ، که در اطاعت و اتّکال به خداوند بی اثر می شود . ولی معجزه در کیفیّتی از قداست و طهارت و به منظور ارشاد و هدایت هم آنچه را که بلعید حقیقت داشت ، لذا ساحران که دست اندرکاران سحر و آشنای به آن بودند و با تخصصی که

در این آوردند و با علم به شدّتِ عمل فرعون ، که منجر به شهادت آنها شد ، پروا به خود راه ندادند . ولی نکته مهم در همه امورِ از این قبیل ، داشتن اطلاع و طهارت نفس در قضاوت منصفانه است .

س ه 21/2/67

هجرت

از هجرت ها ، هجرت به سوی خداوند تبارک و تعالی والاترین و زیباترین است . در آنجا ، هستی به معنای مطلق است ، و شکوفه های حقایق در واقعیّتِ خود در شکوفائی است . موهبتی عُظمی که نه تنها سال و ماه را در بُعد خود دارد ، بلکه هر لحظه و آن ، و هر قدم و نگاه هم ، فرصتی است گسترده در هجرت به سوی باری تعالی جلّت عظمتُه .

از توفیقِ رحمانی است که نقطه زیست ، از نظر طبیعی ، واجد عناصر حیاتی ، و از نظر اجتماع و حکومت ، محیطی الهی باشد؛ و امّا در این رابطه ، هجرت های الهی مزایای طبیعی را تحت الشعاع دارد ، و صحنه ای از کیفیت ایمان و اتّکاء به خداوندِ تعالی را جلوه گر می سازد ، و گفت و شنودهای ربّانی را در اشیاءِ پیرامون ، شکل می دهد . کما اینکه وقتی هاجر با کودک نوزادش در بیابانِ خشک و سوزان پای به هجرت می گذارد ، چشمه زمزم جاری می شود تا در همیشه جریان سخن گوید ، و پرندگان در آن وادی بال می گشایند ، و اُلفت مصداق می یابد ، همان گونه که آتش بر در فراز و نشیب و نوسانات اجتماعی ، آدمی در اوجِ آزمون

است ، و استقامت بر صراط مستقیمِ توحید و ایثار و از خودگذشتگی در آن ، هجرتی از خود به سوی خداوند تعالی و طلیعه حیات جاودانی است که جان ها را صفا می بخشد . و در مقابل ، اجتماع و حکومتی منحرف و بی بند و بار ، وجود آدمی را در احاطه انحرافات دارد ، که گاه فردی از آن هم در حکم اجتماع است ، و آن کس که توان اصلاح حکومت و جامعه ای این گونه را ندارد ، ناچار به هجرت است تا در تسلیم و ناشگون ترین هجرت ها ، هجرت به دیار کفر در تصویر و تصوّراتِ باطل شیطانی است . اگر کوچ به سوی خداوند تبارک و تعالی نباشد ، لامحاله بسوی بَرَهوتِ دنیاست . چون ساده مردمی که از مامِ زمین دل می برند و اراضی قابل اصلاح و آبادانی را معطّل می گذارند ، که این موردی از ضعف معنویّت است ؛ چه آنجا که نور ایمان کیاست نبخشد ، گاه شهریان مُتفرعِن به کناره و شهرهای پر از گناهِ جهانی سقوط می کنند ، و سادگانِ روستائی به شهرهای ابر گرفته از آلودگیها روی می آورند ، بی توجه از سنّت الهی ؛ آنجا که وقتی رحمت پروردگار متعال از مردمی دور می شود ، نخستین که به انکساف در می آید ، اندیشه رسا و عقلِ سلیم است که جای خود را به عدمِ درکِ صحیح می دهد . در آنجا ، عمر صرف مال و مقام و زَخارف دنیوی می شود ، و در نتیجه ، همه وزر و وَبال می