اسلام شناسی و پاسخ به شبهات: دفاع از اسلام و پیامبر صلی الله علیه واله صفحه 649

1- 1161. سوره نحل، آیه 125.

ظَلَمُوا مِنْهُمْ ؛(1) «با اهل کتاب جز به روشی که از همه نیکوتر است مجادله نکنید؛ مگر کسانی از آن ها که ستم کردند.»

اسلام از منطق گفت و گو با آغوش باز استقبال می کند و دلیل این استقبال هم شاید این باشد که اساساً انسان ها در قلمروهای گوناگون معرفتی، یک سلسله یقینیاتی دارند که باید برای تحقق آن ها تلاش مشترکی انجام دهند. و درباره مسائلی که مورد اختلاف است، اولاً: باید سعی داشته باشند که با همکاری، به جواب های مطمئن تر و یقینی تری نایل شوند که یکی از راه های بحث و مناظره گفت و گو است، و مادامی که در این مسائل به نتایج یقینی نرسیده اند، روابط سالم و دوستانه ای با همدیگر داشته باشند تا با تلاش مشترک بتوانند در جهت حلّ آن مسائل به یکدیگر کمک کنند و اگر احیاناً گروهی به نتایج صحیحی رسیدند از دستاورد آن ها، دیگران نیز استفاده نمایند.

اگر گفت و گو با این اهداف باشد کاملاً مطلوب و مورد پذیرش و تأیید اسلام است، و تفکر اسلامی هرگز از چنین گفت و گوی منطقی و حقیقت جویانه ای نه ضرر کرده و نه گریخته است.

امّا نکته ای که قرآن کریم در این رابطه نسبت به آن هشدار می دهد این است که بدانیم مشرکان همیشه از این گفت و گو قصد خیر ندارند و شاید توطئه و فریبی در کار باشد. لذا می فرماید: { وَإِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِکِینَ اسْتَجارَکَ فَأَجِرْهُ حَتّی یسْمَعَ کَلامَ اللَّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ؛(2) «و اگر یکی از مشرکین از تو پناهندگی بخواهد، به او پناه بده تا سخن خدا را بشنود [و در آن بیندیشد]؛ سپس او را به محلّ امنش برسان.»

علامه طباطبایی رحمه الله در تفسیر این آیه می فرماید: «حتی در مورد مشرکانی که خونشان هدر دانسته شده اگر برخی از ایشان از تو خواستند که در پناه خود امانشان دهی تا بتوانند در امر دعوتت با تو گفت و گو کنند، ایشان را پناه بده تا کلام خدا را بشنوند و جهلشان از بین برود و به آنان امان بده تا به جایگاه خود که از آنجا به نزد تو