تمثیلات قرآن‌ صفحه 126

کند، و معلوم است که چنین کسی نه بلندیهای مسیر خود را می‌بیند و نه پستی‌ها را، و نه نقاط پرتگاه و سراشیبی‌ها را. پس چنین کسی هرگز نظیر آن کس دیگر که سرپا و مستقیم راه می‌رود نمی‌تواند باشد، چون او جای هر قدم از قدمهای خود را می‌بیند، و احیانا اگر موانعی هم سر راهش باشد مشاهده می‌کند و علاوه بر این می‌داند که این راه به کجا منتهی می‌شود.

کفّار راه زندگی خود را مثل آن شخص خزنده طی می‌کنند. اینها با اینکه می‌توانند مستقیم راه بروند، خوابیده روی زمین می‌خزند، یعنی با اینکه حقّ را تشخیص می‌دهند دستی دستی چشم خود را از شناختن آنچه که باید بشناسند می‌بندند و خود را به ندیدن می‌زنند و با اینکه می‌توانند طبق وظیفه‌ای که باید عمل کنند، از عمل کردن به وظیفه چشم می‌پوشند، در برابر حقّ خاضع نمی‌شوند و در نتیجه بصیرتی به امور ندارند. به خلاف مؤمنین که راه زندگی را تشخیص می‌دهند و بر صراط مستقیم پایدار و استوارند و در نتیجه از هلاکت ایمنند. «1»

آری، ایمان راهی است هموار و مستقیم که رهروان خویش را به مقصد می‌رساند و کفر راهی است ناهموار و سنگلاخ که هر گامی که در آن برداشته شود فرد را از هدف و مقصد واقعی دورتر می‌سازد.

پس با این وجود کدامین راه به هدایت نزدیکتر است؟ و از راستان و کژان کدامیک به مقصد و مقصود خویش دست خواهند یازید؟ این پرسشی است که به پاسخ نیاز ندارد، و قرآن نیز با قرار دادن این علامت سؤال در اذهان، تنها خواسته است تا آدمی کلاه خویش را قاضی قرار دهد و آنچه را که صلاح و فلاح او در آن است برگزیند. (1). تفسیر المیزان، ج 20، ص 32.