حجاز درصدر اسلام صفحه 110

پدید آید. «(1)»

حوضها

ابوعبدالله محمد بن احمد اسدی در وصف راه مکه و مدینه گوید از ذوالحُلَیفه تا حَضِیره شش میل است و گوید آن مُتَعَشّی است و در آنجا چاهی نیکو با آبی گوارا و حوضی است. عمر بن عبدالعزیز آن چاه را حفر کرده. «(2)» اسدی گوید: در رُوَیْثه چاهها و حوضها هست.

گنبدها

بکری گوید: سه میل پیش از کُراع‌الغمیم، جُنابذ (گنبدها) است. در آنجا چاهها و گنبدها و مسجد است. جُنابذ در میانه راه عُسْفان و بطن مَرّ است. «(3)»

باغها

یاقوت گوید: اجاوِل موضعی است نزدیک وَدّان در آنجا باغی است. ابن سِکّیت گوید:

اجاوِل ریگستانی است در طرف راست کُلْفی و در جانب شمال آن. «(4)»

اراضی دیم

عرّام گوید، ذره متصل است به خَلْص آره. و آن تپه‌هایی است نه چندان بلند. و بر فراز آنها مزارع و قریه‌هاست از آنِ بنی‌الحارث بن بهثة بن سلیم. کشته‌هایش دیم است. یا چنانکه خود گوید: «اعذاء». و اعذاء زمینهایی است که آب به آنها نرسد. در آنجا درونصخره‌ها چشمه‌هایی هست ولی جریان ندارند و از آنها زراعت را فایدتی نیست. «(5)»

1- - عرّام، ص 421.
2- - سمهودی، ج 1، ص 69.
3- - بکری، ص 957.
4- - یاقوت، ج 1، ص 131.
5- - عرام، ص 417.