حجاز درصدر اسلام صفحه 196

دو قریه‌اند در بادیه که بنی مروان آن دو را به زُهریِ محدّث دادند. قبر زُهْری نیز در آنجاست و راه دیگری است که بر ساحل دریاست تا برسد به جُحْفَه. در آنجا مردم عِراق و فلسطین و مصر گرد می‌آیند.

جُحْفه اول غَور است تا مکه. یا به عبارت دیگر تا ذاتِ عرْق. اول غَور از راه مدینه نیز جُحْفه است.

در نزدیکی جُحْفه از چند موضع نام برده‌اند:

1- حبلی، و آن گردنه جُحْفه است در هفت میلی سُقْیا.

2- زُبَیْب، میقات غرب است کوهی است در دریا، روبه‌روی جُحْفه.

3- نیل العقاب، موضعی است میان مکه و مدینه، نزدیک جحفه.

4- قاحه، میان جُحْفه و قُدَیْد.

5- مَرُّود، موضعی است میان جُحْفه و ودّان از دیار بنی ضَمره از کِنانه. رابغ در آنجاست.

6- احیاء، آبی است از بطن رابغ در ده میلی جُحْفَه، هرگاه بخواهی از جانب چپِ راه، به قُدَیْد بروی.

مشهورترین مکانها در نزدیکی جُحْفَه غدیر خُمّ است.

خُلَیْص

ابن جبیر در تعریف خُلَیْص گوید: و آن در زمین مسطح است با باغها و نخلهای فراوان. کوهی دارد و دژی بلند بر قلّه آن کوه و بر زمین دژ دیگری است که رو به خرابی است.

در آنجا چشمه‌ای است فواره زن. مردم از هنگام سفر از آنجا آب برمی‌دارند زیرا به سبب خشکسالیهای پی‌درپی در راه آب نمی‌یابند. «(1)»