گلستان سخنوران - جلد دوم صفحه 219

مجلس 72 صلاح بندگان را او می داند

می دانیم که خدای مهربان، هر دستوری که انجام آن را به ما داده، به صلاح ماست و از هرچه، نهی نموده، قطعاً به ضرر ماست، زیرا ما از آینده و غیب، اطلاع نداریم

و لی او، عالم بر سرّ و خفیّات و آینده و گذشته است، در دوران زندگی خود دیده و شنیده ایم، بعضی چیزهائی را از خدا می خواهیم و نمیدهد اما اصرار و الحاح را از حد می گذرانیم، می دهد اماپس از مدتی می بینیم به ضرر ما تمام شد، یا چیزهائی پیش می آید، ابدا راضی و خوشحال نیستیم اما بامرور زمان، می فهمیم به صلاح ما بوده است پس خیر وشر وصلاح و فساد و خوب و بد و آینده را، او می داند نه ما در این صورت باید به صلاحدید او تسلیم شویم. چنانکه خود در قرآن کریم فرموده و مسئله را مطرح کرده است توجه کنید.

1- کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتالُ وَ هُوَ کُرْهٌ لَکُمْ وَ عَسی أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَ عَسی أَنْ تُحِبُّوا شَیْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَکُمْ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ (216) بقره: 216 جهاد در راه خدا، بر شما مقرّر شد؛ در حالی که برایتان ناخوشایند است. چه بسا چیزی را خوش نداشته باشید، حال آن که خیرِ شما در آن است. و یا چیزی را دوست داشته باشید، حال آنکه شرِّ شما در آن است. و خدا می داند، و شما نمی دانید.

کُرْهْ گر چه معنی مصدری دارد ولی در اینجا به معنی اسم مفعول یعنی مکروه است و مکروه بودن و ناخوشایند بودن جنگ اگر چه با دشمن و در راه خدا بوده باشد، برای انسانهای معمولی یک امر طبیعی است.