گلستان سخنوران - جلد دوم صفحه 368

تمسخرآمیز که نکرد و در برابر چشمان خاندانش، چه زخم زبان ها که نزد، آخرش چه شد و نهایتا به کجا انجامید.

امام سجاد علیه السلام را به مسجد احضار نمود به امید اینکه، آن حضرت را در مقابل آن هم حاضران داخلی و خارجی و افراد لشکری و کشوری و در برابر دوست و دشمن، خورد کند و نابود نماید، اما تاریخ به ما میگوید با یک سخنرانی همین یک فرد اسیر و مریض و ناتوان، حقیقت برای تماشائیان و نظاره کنندگان آشکار و روشن شد، و کار به جائی رسید که خود رسوا شد و محو گردید و مسجد را ترک نمود و بخاطر ترس از شورش و قیام مردم دگر نتوانست اسیران خود را در شام نگهدارد و روانه مدینه کرد اما با ماندن یک دختر سه ساله در خرابه و با گذشت تاریخ، کاخ ستمش ویران و خرابه شام، تا ابد به میعادگاه عاشقان، تبدیل و آباد گردید!!. (پس بسی در امید نومیدی و در نومیدی امید نهفته است).

ألالعنه اللّه علی القوم الظالمین.

مجلس 82 دنیاگذرگاه است نه اقامت گاه

اگر مسافر برای استراحت یا اقامت خود، درجائی منزل گرفته و در آن منزل فرود آید، در انتظار اینست کی وقتش تمام می شود و از آن منزل کوچ خواهد کرد و روزهائی که در استراحت گاهش، مستقر شده، هیچ وقت به مغزش خطور نمی کند که در آنجا برای خود خانه و کاشانه بسازد و یا اقامت دائمی نماید چون قطعاً می داند از آنجا دیر یازود، رفتنی است و وقتش به سر خواهد آمد.

یا کسی درطول سفر در مسیرش به پلی برسد و بخواهد روی آن پُل کمی استراحت نماید آیا به فکرش می رسد که روی پل برای خود منزل و مأوائی درست