گلستان سخنوران - جلد دوم صفحه 499

مجلس 92 دو چیز حد و مرز ندارد!

ایمان و خداشناسی، مرز و بومی و حد و حدودی و اندازه و عرض و طولی ندارد و هیچوقت هم نمی شود محدود به حدود نمود و برایش حد و مرزی تعیین کرد.

نه عرب و عجم و نه سیاه و سفید و نه سید قرشی و عبد حبشی و نه کوتاه و بلند و. و. نمی شناسد.

در این مجلس اختصاصاً در باره مرز و بوم نبودن برای ایمان و خداشناسی، صحبت خواهم کرد.

ابی لهب عموی پیغمبر و عبداللّه افطح فرزند امام صادق علیه السلام وجعفر کذاب پسر امام و برادر امام و عموی امام، در اثر عصیان و نافرمانی، از دائره دودمان نبوت و امامت، خارج و مطرود اما امیرمؤمنان علیه السلام در باره محمد بن ابی بکر فرمود: محمد پسر من بود اما از صلب ابی بکر بیرون آمد و در باره سلمان عجمی و ایرانی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: السّلمان منّا أهل البیت جبرئیل نازل شده و می گوید خدا فرمود:

سلمان بنده خاص من است. داخل دردودمان و اهل بیت علیهم السلام می شوند.

یا پس از شنیدن شهادت مالک اشتر نخعی کوفی قدس سره درباره او امیرمؤمنان علیه السلام روضه می خواند «لیهدّنّ موتک عالماً و لیفرّحن عالماً، رحم اللّه مالکاً ما مالک لوکان من جبل لکان فنداً ولوکان من حجر لکان صلداً هل قامت النّساء عن مثل مالک، کان مالک لی کما کنت لرسول اللّه صلی الله علیه و آله و سلم » البته مرگ تو عالمی (علی و کوفه علی) را شکسته و خورد کرده و عالمی (معاویه و شام معاویه) را خوشحال می نماید، خدا رحمت کند مالک را مالک چه مالکی اگر ازکوه هامی بود، کوه شامخ و اگر صخره و سنگها بود،