نور هدایت : در نقد کتاب آن گاه که صحابه را شناختم صفحه 40

به هر حال، لعن و برائت از مردگانی که سردمدار یک مکتب انحرافی بوده اند و هنوز نیز پیروان شان مردم را منحرف می کنند، بهترین ابزار برای مقابله با مکتب و روش آنها و تقویت راه حق و صحیح است. به همین سبب در روایات، از ستمکاران به دین و اهل بیت (علیهم السلام) اظهار بیزاری شده است؛ مثلاً در روایتی از امام جواد (ع) آمده است: «هر که از لعن بر کسانی که خداوند آنها را لعن کرده است ناراحت باشد، لعنت خداوند بر او باد»

. (1)

در حقیقت مسلمان واقعی کسی است که به حکم خداوند و رسول او تسلیم باشد و خواسته ایشان را بر خواسته خویش ترجیح دهد.

وجود زیاده روی در همه مذاهب

اما آنچه از مرحوم تویسرکانی - که نویسنده به منظور خاصی او را عمدهالمحققین نام برده است - مربوط به لعن برخی از ظالمان به اهل بیت (علیهم السلام) در دستشویی نقل کرده است و احساسات نویسنده را نیز برانگیخته است، هرگز میان شیعه مرسوم نیست و اگر کسی هم آن را بگوید یا اقدام کند، نباید آن را روش شیعه دانست و اصولاً در همه جوامع افرادی هستند که از اعتدال، خارج و مرتکب برخی زیاده روی ها می شوند. مگر در صدر اسلام برخی از صحابه نبودند که دست به توهین، سب، جرح و قتل یکدیگر زدند؟ ! مگر به خانه امیرالمؤمنین (ع)

یورش نبردند و حداقل به آتش زدن تهدید نکردند؟ مگر صحابه و تابعان