راه وحدت امت اسلامی صفحه 118

و نیز، می فرماید: «در میان آنها دوستان فاسد و اخلال گری بودند که قابل اعتماد و اطمینان نبودند» . (1)

حضرت علی (ع) از نظر علم و عمل و سوابق و خصایص عالی و پسندیده، در پیشگاه خدا و رسول (ص) دارای چنان مقامی بود که همواره مورد رشک و عداوت دشمنان واقع می شد.

به هر حال، ناکثین و قاسطین و مارقین همواره پیمان ها و نصوص رسول خدا (ص) را درباره علی (ع) نادیده می گیرند.

وَ کانَ ما کانَ مِمّا لَسْتُ أذْکُرُه فَظنَّ خَیْراً وَ لا تَسأل عَنِ الْخَیر (2)

شد آنچه شد، و من از آن چیزی به یاد نمی آورم، تو نیز گمان خیر داشته باش و از آنچه گذشت سؤال مکن.

قریش و سایر قبایل عرب، به اختلاف و کشمکش علاقه مند بودند و با این خوی زشت، آن چنان دستخوش اهداف و غرایض قومی شده بودند که برای به فراموشی سپردن نص و عهد پیامبر (ص) بر یکدیگر پیشی نیز، می گرفتند.

به همین دلیل، از همان ابتدا، موضوع مهم خلافت را از مجرای منصوص نبوی (ص) خارج کردند و به اختیار و انتخاب گذاشتند، تا هر کسی، حتی اگر لایق احراز چنین پستی هم نباشد، بتواند در انتخابات، شرکت کند.

در صورتی که اگر آنها به نص عمل می کردند، علی (ع) را مقدم می داشتند و خلافت، از عترت طاهره ای که پیامبر (ص) آن را هم قرین آیه های محکم خدا و اسوه اولی الالباب تا روز قیامت قرار داده بود، خارج نمی گشت و عرب ناچار نمی شد که