راه وحدت امت اسلامی صفحه 174

آن را ترک کنند! (1)

این حوادث و رویدادها از جمله وقایع تلخی هستند که همه مورخان به آن اعتراف دارند و تمامی کتاب های تاریخی هم آن را بیان کرده اند و موضوع کاملاً آشکار است.

پیمان با معاویه

امام حسن (ع) در صلح نامه ای که با معاویه داشت، با او شرط کرد که به علی (ع) ناسزا نگویند. اما معاویه آن شرط را نپذیرفت، سپس امام حسن (ع) از او خواست که دست کم در حضور آن حضرت به ایشان ناسزا نگوید. معاویه، این شرط را پذیرفت، اما به آن عمل نکرد. (2)

روزی که امام حسن (ع) در مسجد کوفه بالای منبر بود، معاویه علی (ع) را ناسزا گفت، امام حسین (ع) که در آنجا حضور داشت، برخاست تا جلوی او را بگیرد. امام حسن (ع) او را به آرامش و سکوت دستور داد.

باز هم معاویه موضوع را تعقیب می کرد و سماجت می نمود که امام حسین (ع) از جا حرکت نمود و معاویه را رسوا و ساکت کرد. (3)

اما معاویه دست بردار نبود و پیوسته پیش هر فاسق و فاجری، به ناسزاگویی علی (ع) زبان می گشود و تا می توانست دیگران را نیز، به این کار وادار می نمود!

معاویه به سعدبن ابی وقاص گفت:

1- شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 4، ص 5٩.
2- ابن اثیر، ابن جریر و ابو الفداء و ابن شحنه، همه مطلب را در کتب خود، در ماجرای صلح معاویه و امام حسن (ع) آورده اند، و نیز شرح نهج البلاغه، ج ١6، ص ١٧؛ بحارالانوار، ج 44، ص ٣، باب ١، ذیل ح ٢.
3- ابوالفرج اصفهانی نیز، این مطلب را در مقاتل الطالبیین آورده است.