راه وحدت امت اسلامی صفحه 84

بحث اول: اصل مشروعیت دو متعه

در متعه زنان - که مورد اختلاف شیعه و اهل تسنن است - مرد مسلمان می تواند با زنی که به خاطر حسب و نسب و شیرخوارگی و مدت عده و جهات دیگر، مانع شرعی نداشته باشد، مثلاً زن پدر و خواهرزن نباشد، با مهر معین و مدت مشخّص، ازدواج کند و در این صورت عقد او عقد جامع الشرایط اسلامی خواهد بود.

بدین ترتیب، زن با عبارات «

زَوّجتک » یا «

أنکحتک » و یا «

متّعک نَفسی » با مقدار معینی مهریه، برای یک روز، یا یک ماه، یا یک سال، یا هر مدت معینی که بخواهد، با قصد انشاء مطلب را بیان می کند و مرد هم بدون تأخیر می گوید: «قبول کردم» (قبلت) .

در این عقد نیز، همچون سایر عقدها، می توان وکالت گرفت. به هر حال، با جاری شدن صیغه عقد، زن به همسری مرد درمی آید و مرد نیز، تا پایان مدتی که در عقد معین شده، شوهر زن خواهد بود و با پایان یافتن مدت، زوجیت قطع می گردد؛ مانند طلاق و اجاره.

در این زوجیت، مرد می تواند پیش از پایان یافتن مدت معین، مدّت خود را بدون طلاق، به زن ببخشد.

در این عقد چنان که آمیزش انجام شود و یا زن، به سن یائسگی نرسیده باشد، زن باید عده نگه دارد، که مدت آن نیز، دو دوره قاعده گی است و اگر عادت ماهیانه نمی شود باید چهل و پنج روز عده نگه دارد. اما اگر مرد، مدت را ببخشد و یا اصلاً با وی آمیزش ننماید، زن عده نخواهد داشت.

فرزند به وجود آمده از چنین ازدواجی - چه پسر، چه دختر - همچون سایر فرزندان از آن پدر است، و چون پدر اشرف ابوین است به نام پدر خوانده می شود؛ همان گونه که قرآن می فرماید: ادْعُوهُمْ لِآبَائِهِمْ (احزاب: 5) همچنین از پدر خود ارث هم می برند: یُوصِیکُمُ اللَّهُ فِی أَوْلاَدِکُمْ لِلذَّکَرِ مِثْلُ حَظِّ الْأُنْثَیَیْنِ؛ «خداوند درباره